Για πρώτη φορά η δεξιά ανατρέπει την μεταπολιτευτική ηγεμονία της κεντροαριστεράς

Παρελθόν, παρόν και μέλλον

Παρελθόν

Το 1978-79 δύσκολα προδικαζόταν η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με τον σαρωτικό τρόπο που συντελέστηκε.
Υπήρχε η φθορά της εξουσίας από την κόπωση του εκλογικού σώματος. Η Αριστερά επέβαλλε μεθοδικά την ιδεολογικοπολιτική της ηγεμονία στην κοινωνία, αφού ο πρεσβύτερος Καραμανλής τής είχε από το 1974 παραδώσει Παιδεία, Ιστορία και Πολιτισμό.
Αλλά προσωπικά ο Ανδρέας αντιμετωπιζόταν από την μεγάλη πλειοψηφία σαν αυτό που ήταν, ένας αφερέγγυος δημεγέρτης, ο οποίος απασχολούσε περισσότερο με ιδιορρυθμίες, όπως το ζιβάγκο σε μια γραβατοκρατούμενη Βουλή, παρά με τις πολιτικές του προτάσεις.
Ήταν αρκετή, ως κοινωνικοπολιτικός καταλύτης, η οικονομική δυσπραγία από την παγκόσμια πετρελαϊκή κρίση του 78-79, την οποία εάν συγκρίναμε με την σημερινή κρίση θα ήταν σαν να συγκρίναμε συνάχι με βρογχοπνευμονία.
Το κύμα δυσαρέσκειας κατά της τότε κυβέρνησης έδωσε πρωτοφανή δυναμική στο ψευδεπίγραφο σύνθημα «Αλλαγή!», μέχρι του σημείου που, όπως λεγόταν, η ΝΔ ακόμα και να δωροδοκούσε ατομικά κάθε ψηφοφόρο, κάτι που μερικοί παράγοντες έκαναν μυστικά στη Θεσσαλία, δεν θα κέρδιζε τις εκλογές του 1981.
Στις οποίες, στο ΠΑΣΟΚ, συστρατεύτηκαν παλαιοκεντρώοι και παπανδρεϊκοί, δυσαρεστημένοι από την οικονομική κατάσταση, ενοχλημένοι από την «αποχουντοποίηση», και η κομμουνιστική Αριστερά, εξωκοινοβουλευτική και κοινοβουλευτική.
Το μεν ΚΚΕεσ., ο πολιτικός πρόγονος της ΔΗΜΑΡ, έχοντας λιγοστές δυνάμεις, το 1981 στηρίζοντας καθολικά το ΠΑΣΟΚ αποκλείστηκε από τη Βουλή, πλήθος όμως στελεχών και οπαδών του εισήλθε στα ενδότερα της εξουσίας.
Το δε ΚΚΕ ενώ φανερά, υποτίθεται, επεδίωκε ποσοστό 17% για να ενισχυθεί από το ισχύον τότε εκλογικό σύστημα με τη Β’ Κατανομή, μυστικά έδινε επιλεκτικά «γραμμή» στον κύκλο επιρροής του για υπερψήφιση του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι θα μπορούσε στην πορεία ο «γιος του Πέτρου» να γίνει πλέον γνωστός με το δικό του όνομα.
Η Ιστορία δεν διδάσκει παρά μόνο ότι κανείς δεν διδάσκεται από αυτήν, σύμφωνοι.
Ανιχνεύουμε όμως στην σημερινή εποχή ανησυχητικές ομοιότητες με την περίοδο εκείνη, στο ενδεχόμενο ακριβώς να συντελεστεί μια καθοριστική μεταστροφή των ψηφοφόρων και να δημιουργηθεί ισχυρό πολιτικό ρεύμα που θα αποβεί εθνικά μοιραίο.
Παρόν
Υπάρχει σήμερα, ως βασικό στοιχείο, η έντονη δυσαρέσκεια από την διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να θεωρούν ο,τιδήποτε απολαμβάνουν ως «κεκτημένο», λίγο εξετάζουν το ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου κατά την παρελθούσα 30ετία οφειλόταν σε δανεικά.
Υπάρχει το αδιέξοδο από την αδυναμία υποστήριξης ενός τρόπου ζωής που θεμελιώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες. Και ο μέσος άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για αιτιολογικές αναγωγές, ότι σε όλον το Δυτικό Κόσμο τα μεσαία στρώματα εξαθλιώνονται, ενδιαφέρεται για την ύπαρξή του.
Υπάρχει μια συντηρητική, στον κορμό της, κυβέρνηση που, ενώ τότε η χώρα ήταν σχεδόν αχρέωτη, έχει ασφυκτικά δεσμευτεί από τα μνημονιακά μέτρα και εισπράττει τη φθορά από την επιβολή τους, από την εφαρμογή μιας πολιτικής που πανθομολογείται διεθνώς ότι «δεν βγαίνει».
Και υπάρχει απέναντι στην κυβέρνηση μια πολιτική δύναμη που παρουσίασε ραγδαία εκλογική άνοδο, όπως το ΠΑΣΟΚ τότε, με έναν αρχηγό χωρίς το  διαμέτρημα του Ανδρέα, που όμως βρίσκει ομοίως απήχηση τουλάχιστον στο κεντροαριστερό ακροατήριο, τον ιστορικό αντίπαλο της συντηρητικής παράταξης.
Το μείζον πολιτικό ερώτημα σήμερα είναι ακριβώς εάν ο κ. Τσίπρας μπορεί να επιτύχει συσπείρωση δυνάμεων εύρους τέτοιου που θα δημιουργήσει εκλογικό «κύμα» το οποίο θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, οψέποτε γίνουν εκλογές, είτε από εξάντληση της αντοχής της κυβέρνησης είτε από τακτική κήρυξή τους.
Μέχρι στιγμής, η δημοσκοπική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα διατηρώντας τη μνήμη του παραμένει δύσπιστο απέναντι στο χώρο που αποτελεί τον πολιτικό διάδοχο του ΠΑΣΟΚ. Εντοπίζουμε όμως εξελίξεις που μπορούν να λειτουργήσουν ενισχυτικά για το κόμμα του κ. Τσίπρα.
Πρώτον, σε αντίθεση με αυτό της ΝΔ, το οποίο επιβεβαίωσε εσωκομματικά την ηγεμονία του Αντώνη Σαμαρά χωρίς όμως να προκαλέσει πολιτικό αντίκτυπο, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρήγαγε πολιτικά αποτελέσματα στην κοινωνία.
Ο κ. Τσίπρας αναδείχτηκε με καταλυτικό ποσοστό οριστικά κυρίαρχος, συνεπώς και «πρωθυπουργήσιμος», παρά τις Λαφαζάνειες αντισυστημικές διακηρύξεις που «τρόμαξαν» πάλι τον Αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος μετά το Brookings ήταν θετικά  διακείμενος απέναντι του. Έπειτα, η διάλυση των «συνιστωσών» άφησε στην κοινωνία θετική εντύπωση και ενέγραψε υποθήκη συντηρητικής στροφής που μπορεί να αμειφθεί εκλογικά.
Δεύτερον, εκδηλώνεται πλέον εμφανώς στην κοινωνία η διαμάχη, μην πούμε πόλεμος, των γενεών, ένα θέμα που λες και είναι ταμπού ουδέποτε απασχολεί το δημόσιο λόγο ενώ αξίζει από μόνο του ανάλυση.
Οι νεώτερες γενιές θέλουν να πάρουν την εξουσία από εκείνες «του Πολυτεχνείου» και «της Μεταπολίτευσης» που διαχειρίζονται την κοινωνία. Κάποιοι στις μικρές ηλικίες δείχνουν να έλκονται από τον ακτιβισμό της ΧΑ. Ιδίως όμως οι ηλικίες 30-40, κατ’ εξοχήν ευνοημένες από την τεχνητή ευμάρεια του παρελθόντος, μπροστά στην έλλειψη προοπτικής και την ανεργία, κατηγορούν την, όπως λένε, φαυλότητα των μεγαλύτερων γενεών οι οποίες «μάς έφτασαν εδώ», και βρίσκουν προτιμότερο εκπρόσωπο για την έκφραση της αμφισβήτησής τους στο πρόσωπο ενός συνομηλίκου τους.
Τρίτον, και κυριότερο, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στον αναμφισβήτητο, μείζονα πόλο της «προοδευτικής» παράταξης ενισχύει σε όφελός του τις φυγόκεντρες τάσεις στα υπόλοιπα κόμματα της κεντροαριστεράς.
Η ΔΗΜΑΡ, μετά την έξοδό της από την κυβέρνηση, αλληθωρίζει προς τους παλαιούς «συντρόφους». Το ΚΚΕ, ιδίως μετά την κραυγαλέα εξέλιξη στον 902, θα έχει διαρροές. Το ΠΑΣΟΚ, διακρατεί μια κάστα νυν «συστημικών» στελεχών και μελών, από εκείνους που έγιναν άρχουσα τάξη την τελευταία 30ετία.
Όμως οι απλοί ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΚΕ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Αριστεριστές-Οικολόγοι, αλλά και στελέχη, σε ένα απροσδιόριστο αλλά υπολογίσιμο ποσοστό, την «ώρα της κρίσεως» θα προσανατολιστούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσουν την εκλογική του δεξαμενή. Όπως έκαναν όλοι τους το 1981.
Διότι είναι ιδεολογικά όμαιμοι, δέστε πώς ενώνονται σε θέματα όπως το «αντιρατσιστικό».
Διότι όσους γιους και να στείλει ο κ. Ψυχάρης στη Δεξιά η ψυχή του θα ανήκει στην Αριστερά, γεννήθηκε υπό την προστασία της ΟΠΛΑ.
Όπως ο κατά δήλωσή του αεί τροτσκιστής Λαλιώτης αναδείχθηκε κορυφαίο στέλεχος στο ΠΑΣΟΚ, όπως οι κόρες μελών του ΚΚΕ Διαμαντοπούλου και Μπατζελή υπουργοποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, όπως ο γιος κομμουνιστή Πέτρος Κωστόπουλος ευδοκίμησε επί ΠΑΣΟΚ, όπως ο πρόεδρος των υπαλλήλων του Μετρό Σταματόπουλος, νυν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διορίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, όπως ο Κουφοντίνας ήταν στο ΠΑΣΟΚ Γκύζη, έτσι και όλοι οι σημερινοί θα ενωθούν σε μια «κυβερνητική Αριστερά», αυτό που ήταν το ΠΑΣΟΚ, αυτή που θέλει να κληρονομήσει και να αναβιώσει ο κ. Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
…και μέλλον

Ένα βράδυ έσυρα τα πόδια μου σε μια συγκέντρωση όπου θα μιλούσαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με επιφανέστερο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ενδεχόμενο υπουργικό στέλεχος σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να τους ακούσω και δια ζώσης – όχι ότι δεν τους ήξερα.
Τα παιδιά, και τους αποκαλώ έτσι με την επίγνωση ότι για κάποιους ο μειωτικός χαρακτηρισμός μειώνει τον αρθρογράφο, δεν έχουν την παραμικρή αντίληψη για το πώς λειτουργεί η πραγματική οικονομία. Είναι επικίνδυνοι.
Και αν τυχόν αναλάβουν την εξουσία, επειδή χρήματα δεν θα υπάρχουν για να μοιράσουν, για να ικανοποιούν το ακροατήριό τους και να παραμείνουν στην εξουσία, με ιδεοληψία, μίσος και ιδιοτέλεια θα κηρύξουν πολιτισμικό πόλεμο κατά της ελληνικότητας.
Νομιμοποίηση λαθρομεταναστών και ιθαγένεια στους γύφτους. Ανοιχτά σύνορα. Επίθεση στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στο θρησκευτικό φρόνημα. Διάλυση των ενόπλων δυνάμεων. Ποινικοποίηση και δίωξη του πατριωτισμού. Ανεξέλεγκτοι ομοφυλόφιλοι, ποινικοί και ναρκωτικά. Οριστική οικονομικοκοινωνική καταστροφή και των εναπομενόντων «νοικοκυραίων».
Ας ανθίσουν εκατό λουλούδια ή ένα;
Απέναντι σε μια Αριστερά που πολυδιασπάται ιδεολογικά και κομματικά αλλά στις κρίσιμες στιγμές από την έμφυτη προλεταριακή αλληλεγγύη του συμφέροντος ενώνεται, η Δεξιά γίνεται μαοϊκή. Ας ανθίσουν εκατό λουλούδια. ΝΔ, ΧΑ, ΑΝΕΛ, Νέα ΜΕΡΑ, άλλες κινήσεις.
Σε μια μοναδική ιστορική συγκυρία όπου, για πρώτη φορά, τουλάχιστον δημοσκοπικά, τα κόμματα της ευρύτερης δεξιάς συγκεντρώνουν ποσοστό που οριακά τείνει στο 50%, ανατρέποντας το μεταπολιτευτικό δεδομένο της κεντροαριστερής εκλογικής ηγεμονίας σε ποσοστό 40-60.
Διεθνώς, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η απαξίωση της σοσιαλδημοκρατίας, οι καταχρήσεις στο κοινωνικό κράτος, οι συντριπτικές πιέσεις που ασκεί η αμερικανική παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών εταιρειών στις εθνικές κοινωνίες, η χρηματοπιστωτική απολυταρχία, οι χαώδεις ανισοκατανομές του πλούτου, οι εισβολές λαθρομεταναστών, στρέφουν τους πολίτες σε συντηρητικές θέσεις.
Υπάρχει η ευκαιρία για μια κυβέρνηση υποστηριζόμενη από δεξιές δυνάμεις, με δεξιά ατζέντα. Όμως ατζέντα λαϊκής δεξιάς, όχι νεοφιλελεύθερης δεξιάς που θα ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο σε 2 εργολάβους, 3 τραπεζίτες, και 5 επιχειρηματίες.
Γιατί μπορεί ο κόσμος να συναινεί στη διάλυση των αριστερών –και όχι μόνο- κυκλωμάτων που λυμαίνονταν το κράτος, αλλά δεν συναινεί στην διάλυση του ίδιου του κράτους. Αντίθετα, επιζητεί την ενίσχυση του και την από αυτό προστασία σε κρίσιμους τομείς όπως υγεία, παιδεία, ενέργεια, δημόσια τάξη, εθνική άμυνα.
Στη Δεξιά βρίσκονται τα δυο πολιτικά κεφάλαια της χώρας : ο Σαμαράς ενεργό και ο Καραμανλής ανενεργό.
Ο Καραμανλής μάλλον δεν θα ήθελε να διαδραματίσει σήμερα ρόλο ούτε του ταιριάζει ο δεύτερος. Σήμερα φυσικός ηγέτης σε έναν ενιαίο πολιτικό χώρο, ίσως όχι απαραίτητα και κομματικά ενιαίο, με συντηρητική ατζέντα που θα συσπείρωνε τους ψηφοφόρους ΝΔ, ΧΑ, ΑΝΕΛ και άλλων, είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
Και επειδή διαβάζω τερατολογίες περί «ναζιστών», το 90% των ψηφοφόρων της ΧΑ είναι πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ, το 5% κοινωνικά συντηρητικοί που από παράδοση υπήρξαν πολιτικά αντιδεξιοί, και το υπόλοιπο 5% πανσπερμία πολιτικής προέλευσης. Το να υπάρχουν σε 400.000 ψηφοφόρους 400 φιλοναζιστές είναι αντίστοιχο του ότι στις «συνιστώσες» και μόνο υπάρχουν εκατοντάδες λάτρεις του Πολ Ποτ, ενώ στην ευρύτερη Αριστερά υπάρχουν χιλιάδες υποστηρικτές τού σφαγιασμού των αστών κατά τα πρότυπα του Μελιγαλά. Και όπως είπε η Κανέλλη, «στον 4^ο Γύρο θα σας σφάξουμε όλους, σαν τους μενσεβίκους».
Αν λοιπόν οι δεξιάς προέλευσης ψηφοφόροι πετιούνται στον Καιάδα σαν «ναζιστές» πώς θα διαμορφωθεί δεξιά πλειοψηφία για να ανακόψει μια πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία;
Ή μήπως τελικά έχει προτιμηθεί, αν από τα εκλογικά αποτελέσματα προκύψει, μια μελλοντική κυβερνητική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συνεχιστεί ομαλά η λειτουργία του εγχώριου «Συστήματος» και η εξυπηρέτηση των δανειστών, γι’ αυτό και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης σπεύδει σε επίδειξη «αλληλεγγύης» να συνδράμει τον Δραγασάκη στο Προεδρείο της Βουλής, σε ένα προσωπικό θέμα που όζει;
Γι’ αυτό σαν «λαγός» ο Τατσόπουλος δηλώνει ότι θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με «πατριώτες» από το χώρο της ΝΔ;
Και ποιους αλήθεια νοεί ο ΣΥΡΙΖΑ «πατριώτες» στη ΝΔ; Μήπως τον σημερινό υπουργό Ναυτιλίας που είχε δηλώσει για την ελληνική σημαία «έκαψαν ένα πανί» και σύμφωνα με φήμες ήταν αυτός που είχε δηλώσει και το διαβόητο «εμείς να βγαίνουμε βουλευτές και το ΠΑΣΟΚ ας κυβερνάει 50 χρόνια»;
Ο πρεσβύτερος Καραμανλής επέτρεψε στην Αριστερά να γιγαντωθεί και να καταλάβει την εξουσία.
Ο Μητσοτάκης με μόλις τρία χρόνια νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης σε όφελος μεγαλοσυμφερόντων την ξαναέφερε θριαμβευτικά επί 11 χρόνια στην εξουσία.
Ο νεώτερος Καραμανλής από συστημική ευλάβεια «κλώτσησε» την ευκαιρία να διαλύσει με εκλογές τον Οκτώβριο του 2007 ένα ΠΑΣΟΚ που σπαρασσόταν και να εφαρμόσει πρόγραμμα ήπιας προσαρμογής.
Η ιστορική ευκαιρία του Νοεμβρίου 2011 αφέθηκε να διαβεί. Αλλά και για αυτό το μπλοκ εξουσίας που σκιαγραφούμε, σύμφωνα με κάποιους η ευκαιρία έχει ήδη χαθεί, άποψη που δεν συμμεριζόμαστε υπό την προϋπόθεση ότι η ΝΔ θα κινηθεί σε κατεύθυνση λήψης φιλολαϊκών, κυβερνητικών μέτρων.
Το μετέωρο βήμα της κοινωνίας

Η κυβέρνηση έχει επενδύσει τα πάντα στην πολιτική «θα σας ταράξουμε στη συμμόρφωση» απέναντι στους δανειστές, και στο περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. Και σε μερικούς τομείς έχει μέσα σε ένα χρόνο επιτύχει τόσα όσα δεν έγιναν επί 38. Αλλά ελάχιστη ήταν η από αυτά έμπρακτη ανακούφιση των πολιτών. Η ανεργία αυξάνει, η εγκληματικότητα συνεχίζεται, η φορολογία σκληραίνει.
Το ότι, για παράδειγμα, δεν αντέχονται άλλα μέτρα σκληρής, οριζόντιας, φορολόγησης αποτελεί κοινοτυπία. Δεν έχει νόημα να λέμε σε ξένους μεγιστάνες που ούτε νοιάζονται ούτε συγκινούνται ότι «μαζεύουμε φόρους από ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν». Νόημα έχει να σταματήσουμε να  μαζεύουμε από αυτούς. Ούτε έχει νόημα να ανησυχούμε πολιτικά για ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη το φθινόπωρο όταν δεν μειώνουμε τον ΕΦΚ του πετρελαίου θέρμανσης.
Η κοινωνία κρατάει την ανάσα της αναμένοντας την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η οικονομία και τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Από το κατά πόσο αυτές θα επηρεάσουν τη ζωή καθενός, θα λάβει άμεσα τις αποφάσεις για την μελλοντική εκλογική της συμπεριφορά.
Ο έχων ώτα ακούειν τη φωνή της, ακουέτω.
Προφήτης


από το Antinews