Οι εννιά στις δέκα πληροφορίες που κυκλοφορούν στο διδύκτιο είναι ψέμματα ή μισές αλήθειες. Η καταγραφή τους βοηθάει στον έλεγχο και στο ξεσκαρτάρισμα.

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ- La légende des sciences

Περισσότερα... »

Η συνωμοσία Ωρίων - The Orion Conspiracy

Περισσότερα... »

Η μάχη στο Dulce


Η μάχη στο Dulce έγινε προκειμένου να σταματήσει ένα Εξωγήινο Πρόγραμμα αναπαραγωγής, χρησιμοποιώντας χιλιάδες νέων Γήινων γυναικών…

Κυβερνητικοί επιστήμονες (της μυστικής κυβέρνησης) υποτίθεται ότι δούλευαν παράλληλα με μια Εξωγήινη δύν0αμη για να επεξεργαστούν διάφορους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να θέσουν υπό ολοκληρωτικό έλεγχο το γενικό πληθυσμό ώστε, να καταστήσουν την ανθρωπότητα κάτι περισσότερο από ζώα εκμετάλλευσης, που χρησιμοποιούνται στις φάρμες για αναπαραγωγή.

Όλα αυτά ξεκίνησαν με μια συνθήκη που υπογράφηκε το 1947 από τον Πρόεδρο Harry Truman, η οποία έθεσε σε κίνηση ένα σχέδιο, όπου η ελίτ έπαιρνε Εξωγήινα τεχνολογικά μυστικά, με αντάλλαγμα να επιτρέπουν στους Εξωγήινους να απαγάγουν ανθρώπους για τη διαβολική έρευνά τους. Με τον καιρό, οι άνθρωποι της ελίτ θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να γίνουν οι κυρίαρχοι των “ανθρώπινων προβάτων” υπό τον απόλυτο έλεγχο των Εξωγήινων, σαν σκυλιά που παρακολουθούν τα πρόβατα σε ένα ανθρώπινο αγρόκτημα …

[by Captain Mark Richards E.D.H. – Earth Defense Headquarters Technical Brief Winter – 2001 condensed and re-edited by ‘BRANTON’ with the permission of E.D.H. Διασκευή Ιων Μάγγος και για την μετάφραση Αλίκη Στεφάνου]

Στην περιοχή περίπου δύο μίλια κάτω από το Archuleta Mesa στο Jicarilla Apache Indian Reservation κοντά στο Dulce στο Νέο Μεξικό, ήταν μια εγκατάσταση χαρακτηρισμένη τόσο μυστική που η ύπαρξή της θα ήταν μία από τις πιο προστατευόμενες πραγματικότητες στον κόσμο.

Υπήρξε το πρώτο εργαστήριο της Γης το οποίο λειτούργησε από κοινού η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και η Εξωγήινη Βιογενετική. Υπήρχαν και άλλα σε Κολοράντο, Νεβάδα, Αριζόνα, για να μην αναφέρουμε και μια σειρά από άλλες περιοχές όπως το Αφγανιστάν και η Ρωσία – αλλά στο Dulce είναι / ήταν το μεγαλύτερο …


Σε μια εποχή, που οι Αξιωματικοί που είχαν αναλάβει τις μεγάλες στρατιωτικές μονάδες εξακολουθούσαν να αποτελούν μέρος της γενιάς που θεωρούσε τις νεαρές γυναίκες – μελλοντικές μητέρες – ως ένα θησαυρό που έπρεπε να προστατεύεται, τότε έμαθαν ότι χιλιάδες νεαρές γυναίκες είχαν απαχθεί, ακόμη και δημιουργηθεί (κλωνοποιηθεί, κ.λπ) για να χρησιμοποιηθούν ως σκλάβες του σεξ από Εξωγήινους. Αυτό, ήταν απλά, πάρα πολύ, για τέτοια άτομα ώστε να το επιτρέψουν να συνεχιστεί.

Το σημείο καμπής ήταν όταν ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Δρ Zbigniew Brzezinski συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Jimmy Carter στο Λευκό Οίκο στις 14 Ιουνίου, 1977, με μια σειρά από άλλους “μυστικούς πράκτορες και ηγέτες” για να δώσει αναφορά στον Πρόεδρο για μια σειρά από άκρως απόρρητα προγράμματα που έτρεχαν, συμπεριλαμβανομένου του Project Aquarius, το έργο που επιτελούταν στο Dulce, στην περιοχή 51 και σε άλλες μυστικές βάσεις.

Ο Μπρεζίνσκι, μέλος της εξουσίας της ελίτ που υποστηρίζε τους Grey γιατί, ποτέ δεν φανταζόταν ότι ο Πρόεδρος θα σοκάροταν τόσο ώστε, σύντομα θα απευθυνόταν σε αξιόπιστους στρατιωτικούς συμβούλους της στρατιωτικής κοινότητας των μυστικών υπηρεσιών για τις επιλογές που είχε ως προς το, πώς να σταματήσει αυτό που συνέβαινε.

Η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA) καταπολεμούσε κρυφά τα σχέδια των Εξωγήινων και τους ανθρώπους που εργαζόταν για ή με τους Εξωγήινους, από τότε που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Το Project Aquarus ιδρύθηκε αρχικά το 1953, με διάταξη του προέδρου Αϊζενχάουερ, υπό τον έλεγχο της NSC και της MJ-12.

Το 1966, το όνομα του project άλλαξε από Project Gleem σε Project Aquarius και κάποια τμήματά του ήταν υπό “βαθειά κάλυψη” κρυμμένα ακόμη και από τη CIA και το NSC.

Σε εκείνο το σημείο, η NSA είχε ανοίξει το «Τμήμα Χ» (για να εντοπίζει και να μελετάει όλες τις Εξωγήινες ή εχθρικές επιχειρήσεις που ενδεχομένως αποτελούσαν απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή γενικά για την ανθρώπινη φυλή.) Το «Τμήμα Ζ» (για να “αντιδρά” και να “εξουδετερώνει” κάθε είδους απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την ανθρώπινη φυλή)

Σύμφωνα με μυστικό Προεδρικό Διάταγμα, που υπογράφηκε από τον Πρόεδρο Jimmy Carter, το Τμήμα Ζ της NSA, το νεοσυσταθέν DELTA FORCE, η ειδική ομάδα της Πολεμικής Αεροπορίας SOC, του Ναυτικού SEAL, και του Στρατού Rangers οργανώθηκαν για μια αποστολή τόσο μυστική που ούτε καν οι Αξιωματικοί γνώριζαν περί τίνος επρόκειτο μέχρι τη νύχτα της επίθεσης.

Οι μόνοι Διοικητές της Ομάδας Επίθεσης που γνώριζαν περί τίνος επρόκειτο, ήταν οι άνδρες από το “Τμήμα Ζ” της NSA, οι οποίοι είχαν συμμετάσχει σε μάχες με τους εξωγήινους για χρόνια.

Ο διοικητής της επίθεσης δεν ήταν άλλος από τον Πλοίαρχο Mark Richards, γιος του διαβόητου “Ολλανδού” του Ταγματάρχη Ellis Loyd Richards, ο οποίος ήταν Διοικητής της Διεθνούς Ασφάλειας (IS) από το 1966 όταν πέθανε ο Ναύαρχος Chester W. Nimitz …


Μέχρι το 1978, το “Τμήμα X” της NSA προειδοποιούσε τoυς Διοικητές για τα νέα προγράμματα, ξεκινώντας από το Dulce που ήταν τόσο τρομακτικό που, ακόμη και έμπειροι στον πόλεμο άνδρες σοκαρίστηκαν. Χιλιάδες νέες Γήινες γυναίκες “δημιουργούταν” σε δοκιμαστικούς σωλήνες για να είναι σκλάβες του σεξ για τους Εξωγήινους. Αλλά αυτοί οι κλώνοι αποδείχτηκε ότι ήταν λιγότερο από ικανοποιητικοί για τους Εξωγήινους, επειδή δεν “υπέφεραν” με τον ίδιο τρόπο που υπέφεραν τα κάποτε ελεύθερα θύματα. Θα μπορούσαν να κατασκευαστούν για να προσφέρουν καλύτερα σεξουαλικά εργαλεία σε μερικές από τις ξένες μορφές ζωής, αλλά αποδεικνυόταν ότι ήταν σχεδόν “ανόητες” και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στο “φόβο” όπως αντιδρούσαν οι κανονικές νεαρές γυναίκες.

Για το λόγο αυτό, ενώ το πρόγραμμα των κλώνων θα συνεχιζόταν, είχε αποφασιστεί ότι το πρόγραμμα των απαγωγών θα εντεινόταν – με τις αναγκαστικές “βραχυπρόθεσμες” επιθέσεις να αυξάνονται μέχρι το 1980 σε πάνω από 100.000 το χρόνο και με τη δυνατότητα να διευρυνθεί η εγκατάσταση για τα “μεγάλης διάρκειας” θύματα (που θα έμεναν εκεί για όσο χρονικό διάστημα ζούσαν) με νούμερα πάνω από 75.000.

Τα εργαστήρια του Dulce ξεκίνησαν την κλωνοποίηση Γήινων γυναικών, με μια διαδικασία τελειοποιημένη στη μεγαλύτερη και πιο προηγμένη βιο-γενετική εγκατάσταση στον κόσμο, στο Los Alamos.


Οι ελίτ των ανθρώπων που χειραγωγούσε τις κυβερνήσεις του κόσμου σκιαρά, θα είχαν σύντομα μια αναλώσιμη φυλή σκλάβων, προς ιατρική σφαγή των τμημάτων του σώματός τους και των δικών τους διεστραμμένων απολαύσεων…

Όπως και οι Εξωγήινοι Greys, έτσι και η Μυστική Κυβέρνηση των ΗΠΑ, απήγαγε κρυφά και καθιστούσε έγκυες νεαρές γυναίκες και στη συνέχεια αφαιρούσε το υβριδικό έμβρυο μετά από ένα χρονικό διάστημα τριών μηνών, πριν από την επιτάχυνση της ανάπτυξης του στα εργαστήρια.

Ο Βιογεννετικός (χειραγώγηση του DNA) προγραμματισμός στη συνέχεια μεταδόθηκε – πολλά έμβρυα εμφυτεύθηκαν με όλα τα είδη συσκευών, μερικές από τις οποίες τους επέτρεπαν να ελέγχουν τα έμβρυα εξ αποστάσεως μέσω μετάδοσης ραδιοσυχνοτήτων.

(Radio Frequency) … Από τα αρχεία EDH: Συνεντεύξεις από το Dulce – WC-289487346–80′…

“Το Επίπεδο 7 είναι το χειρότερο … Ήταν σαν πορνείο για διεστραμμένους Εξωγήινους. Τα ανθρώπινα θηλυκά μεταφέρθηκαν εκεί για «πειράματα», αλλά δεν μπορώ να πειστώ ότι το μεγαλύτερο μέρος τους δεν ήταν εκεί μόνο για την σαδιστική ηδονή των Greys. Δεν καθιστούσαν τα κορίτσια απλά έγκυες, τα βασάνιζαν σεξουαλικά για ώρες.

Σίγουρα υπήρχαν οι επιστημονικές διαδικασίες, αλλά υπήρχαν και όργια όπου μερικά όμορφα κορίτσια δινόταν σε ένα μεγάλο αριθμό Greys για τίποτα λιγότερο από έναν βίαιο βιασμό από συμμορία.

Και αυτό ήταν συνεχόμενο. Εκατοντάδες Greys και άλλα είδη που φάνηκε ότι ήταν φίλοι με τους Greys, πηγαίνω-ερχόταν κάθε εβδομάδα, για κανέναν άλλο σαφή λόγο παρά για να πάρουν σεξουαλική ευχαρίστηση από τα παρεχόμενα Γήινα θηλυκά.

Όταν η αλήθεια ήταν προφανής, ότι υπάνθρωποι και άλλα πλάσματα είχαν παραχθεί από απαχθέντα ανθρώπινα θηλυκά, που εγκυμονούσαν παρά τη θέλησή τους, μια μυστική ομάδα αντίστασης σχηματίστηκε μέσα στις στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ που δεν ενέκρινε τις συμφωνίες που είχαν γίνει με τους “Εξώκοσμους”.

Πολλοί από αυτούς τους γενναίους ανθρώπους θα δολοφονούταν, ή “θα πέθαιναν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες” ή θα σώπαιναν με άλλους τρόπους. Αλλά το 1979, θα κατάφερναν μια νίκη που θα κόστιζε στους Greys και στους ανθρώπους που υποστήριξαν τους Greys, ακριβά.


O Αξιωματικός Πληροφοριών της Πολεμικής Αεροπορίας που φέρεται να ήταν ο άνθρωπος που συναντήθηκε με τους Εξωγήινους στο Holloman (Αεροπορική Βάση), το 1964, ήταν ο θρυλικός «Ολλανδός» Ellis Loyd Richards, Jr – ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος φέρεται να διέταξε την επίθεση στο Dulce το 1979, και του οποίου ο γιος, Πλοίαρχος Mark Richards, θα ηγούταν της επίθεσης στην εγκατάσταση.

Τα ονόματα των Richards έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια, όταν κοιτάξει κανείς σε οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα Άκρως Απόρρητα Projects στα οποία η Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών, ή η Διεθνής Ασφάλεια, συμμετείχαν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έως τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου …

Το εσωτερικό πολιτικό επιχείρημα που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο των MAJESTIC TWELVE στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν οι άνδρες των Στρατιωτικών και Μυστικών Υπηρεσιών διαφώνησαν ως προς τις συμφωνίες με κάποιους από τους Εξωγήινους από την άποψη ότι επρόκειτο για εγωιστικό όφελος για κάποιες ομάδες όπως οι Illuminati ή η «Λέσχης της Ρώμης” σε βάρος χιλιάδων αθώων, αν όχι όλης της ανθρωπότητας, βοήθησαν να προκληθεί η ρήξη που θα οδηγούσε στη στρατιωτική επέμβαση εναντίον της εγκατάστασης στο Dulce το 1979 …

Αργότερα στην έκθεση για τη Μάχη στο DULCE γράφτηκαν τα εξής:

“Ήταν ένας από τους Ερπετοειδής που δίδαξε σε πολλά από τα άτομα που εμπλέκονται στην επίθεση στο Dulce, μια σειρά από ενημερωτικά σημεία που θα τους ανάγκαζε πρώτα να εξετάσουν πιο βαθιά αυτό που συνέβαινε στην εγκατάσταση και στη συνέχεια θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν καλύτερα τον εχθρό και πώς να τον νικήσουν.”

Πράγματι, θα ήταν αυτός ο Ερπετοειδής που κοινοποίησε την πραγματικότητα για μια σειρά από σκευωρίες που οργανώνονται κατά της ανθρωπότητας από μια σειρά από Εξώκοσμες πηγές, και (μερικές από αυτές), είχαν αποδείξει την προθυμία τους να βοηθήσουν τους ανθρώπους στη μάχη για την Κεντρική Ασία το 1976, και στην άμυνα της Γης εναντίον εξωγήινων εισβολέων τον Αύγουστο του 1979.

Ήταν επίσης, (αυτοί) οι οποίοι προειδοποίησαν για τον κίνδυνο ότι, αυτές οι μορφές ζωής, όπως τα βακτήρια, παρουσιάζονται και στους Εξωγήινους και στους ανθρώπους …


Το 1979, υπήρχαν 37 Εξωγήινα είδη στην εγκατάσταση Dulce. Μόνο 6 από αυτούς είχαν το δικό τους χώρο ή τη διαστατική δυνατότητα μετακίνησης, ενώ οι άλλοι ήταν επισκέπτες των Greys. Όλα τα είδη που είχαν έρθει ως επισκέπτες των Greys ήταν εκεί για πειράματα γεννετικής και αναπαραγωγής με τους ανθρώπους και 8 από αυτά ενδιαφερόταν επίσης για τους ανθρώπους ως πηγή τροφής.

Από εκείνους που τους ενδιέφεραν τα πειράματα αναπαραγωγής, 25 θα μπορούσαν να απολαύσουν άμεση επαφή με τα ανθρώπινα θηλυκά (αν και αρκετοί χρειαζόταν η γυναίκα να υποβληθεί σε ειδικές θεραπείες ορμονών αργότερα) και η εγκατάσταση πήρε προφανώς τη φήμη ότι είναι ένα σημείο σεξουαλικής ευχαρίστησης για τους 25 …

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι τύποι Ερπετοειδών φιλικοί προς τους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τον Lear και άλλους, η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να έχει κάνει “συνθήκη” με μία μη ανθρώπινη φυλή, από τις αρχές του 1933. Σύμφωνα με μερικούς αυτή η “φυλή” δεν είναι ανθρώπινη αλλά ισχυρίζεται ότι η προέλευσή της είναι από τη Γη … Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι αυτή η επιθετική φυλή έχει Νεο-Σαυροειδή χαρακτήρα.

Αυτό έχει οδηγήσει τους άλλους να υπαινίσσονται ότι οι δεινόσαυροι που κυβέρνησαν την επιφάνεια της Γης κατά τους προϊστορικούς χρόνους, ίσως δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς, όπως κοινώς πιστεύεται, αλλά ότι, ορισμένες από τις πιο έξυπνες μεταλλάξεις δίποδων ανθρωποειδών της εν λόγω φυλής, έχουν αναπτύξει μια μορφή πνευματικής σκέψης ίση ή μεγαλύτερη (σε ορισμένα σημεία, ειδικά με τον “συλλογικό τους νου” – Branton) από ότι αυτή της ανθρώπινης φυλής … Στη συνέχεια, η θεωρία υπαινίσσεται ότι, κατόπιν, ορισμένες από αυτές τις φυλές πήγαν στο διάστημα και όταν επέστρεψαν διαπίστωσαν ότι οι δημιουργοί τους από τον πλανήτη τους δεν επέζησαν.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επιφανειακά, αυτό είναι, ωστόσο υπάρχουν αρκετές αναφορές από ανθρωπόμορφα ερπετοειδή ανθρωποειδή που βρίσκονται σε υπόγεια συστήματα φυσικών σπηλαίων σε όλο τον κόσμο … και με τον καιρό, οι Ερπετοειδής του διαστήματος, έμαθαν από αυτά – Branton).

Υπήρξαν μια σειρά από γεγονότα που προέβαλαν γρήγορα. Για παράδειγμα, ένα τμήμα ή μία μετάλλαξη της Σαυροειδούς φυλής Stenonychosaurus η οποία υποτίθεται ότι είχε εξαφανισθεί, είχε σύμφωνα με τους παλαιοντολόγους εντυπωσιακά ανθρωποειδή εμφάνιση, με ύψος από 3 ½ έως 4 ½ πόδια, ενδεχομένως, γκριζο-πράσινο δέρμα, χέρια με 3 δάχτυλα με αρπακτικά νύχια και με μερικώς αντιτάξιμο “αντίχειρα”.


Ο αντεστραμμένος αντίχειρας και η διανοητική ικανότητα είναι το μόνο πράγμα που αποτρέπει τα μέλη του ζωικού βασιλείου να αμφισβητήσουν την ανθρώπινη φυλή ως την κυρίαρχη στον πλανήτη Γη.

Για παράδειγμα, το βασίλειο των πιθήκων κατέχει αντιτάξιμους αντίχειρες αλλά παρόλα αυτά δεν έχει την πνευματική ικανότητα να τους χρησιμοποιήσει όπως κάνουν οι άνθρωποι. Τα δελφίνια έχουν διάνοιες που πλησιάζουν σε εκείνες των ανθρώπων, αλλά δεν έχουν αντιτάξιμους αντίχειρες ή ακόμα και άκρα που απαιτούνται για να χτίσουν, κλπ.

Η κρανιακή χωρητικότητα του Stenonychosaurus είχε σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από αυτό του ανθρώπου, υποδεικνύοντας μία μεγάλη και ενδεχομένως προηγμένη, αλλά όχι απαραίτητα και καλοπροαίρετη διάνοια.

Σύμφωνα με ερευνητές, όπως ο Brad Steiger, Val Valerian, TAL Levesque και άλλους, αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το ίδιο είδος οντότητας ή οντοτήτων που περιγράφεται συχνότερα στις συναντήσεις με “UFO” καθώς και το ίδιο είδος πλασμάτων που απεικονίστηκε στις αρχές του 1992 στην διεθνή παρουσίαση του CBS, “ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ”.

Σύμφωνα με τον Lear, η κυβέρνηση μπορεί να έχει δημιουργήσει μια “συνθήκη” με αυτή την Ερπετική φυλή, για την οποία αργότερα με φρίκη έμαθε πως, ήταν εξαιρετικά κακόβουλου χαρακτήρα και ότι απλώς χρησιμοποιούσε τις “συνθήκες” ως μέσο για να κερδίσει χρόνο, ενώ μεθοδικά έλεγχε την ανθρώπινη φυλή, με απώτερο στόχο την απόλυτη κυριαρχία.

Το γεγονός ότι μια βάση, όπως αυτή του Dulce, μπορούσε να στεγάσει δεκάδες “τύπους” και “φυλές” Εξωγήινων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό από τους περισσότερους ανθρώπους και θα πρέπει να υποβιβαστεί στους υπάρχοντες θρύλους αν ποτέ γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό. Τα χρόνια δουλειάς ώστε να καλυφθεί η Εξωγήινη απειλή λειτούργησαν πολύ καλά από το 1979 και οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα παραδεχόταν ότι είδαν κάποιον Εξωγήινο, με το φόβο του να χαρακτηριστούν τρελοί.

Οι τύποι και οι φυλές στο Dulce κατά τη στιγμή της επίθεσης είναι ακόμα υπό εξέταση και πολλές φυλές δε θέλησαν να παραδεχτούν τη συμμετοχή τους σε ό, τι έγινε εκεί το 1979 …

Πολλά από τα θύματα βρίσκουν ότι οι απαγωγείς τους δεν είναι τίποτα λιγότερο από στυγνά κτήνη. Οι σημειώσεις των ερευνητών είναι γεμάτες με περιστατικά κατά τα οποία δόλος και εχθρότητα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απαγωγή. Δυστυχώς, τα περισσότερα από τα θύματα που υποφέρουν από αυτές τις αισχρές επιθέσεις δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν οποιαδήποτε αναφορά σε οποιαδήποτε ανθρώπινη Αρχή για το γεγονός – καθώς εξαφανίζονται και γίνονται ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο στον αυξανόμενο αριθμό των “αγνοουμένων” σε όλη τη χώρα.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο αριθμός αυτών των αγνοουμένων – ως επί το πλείστον νεαρών λευκών γυναικών – αυξανόταν.

Ενώ οι απαγωγές ανθρώπων από υπεράνθρωπες δυνάμεις ποικίλων περιγραφών φαίνεται να υπακούουν στους ίδιους μηχανισμούς σε όλο τον κόσμο, ήταν σαφές ότι οι νεαρές λευκές γυναίκες ήταν τα συχνότερα θύματα και ότι, δεν υπήρξε μεγάλη υποστήριξη για τους απαχθέντες ώστε να επιβιώσουν …

Στο πιο ελεγχόμενο περιβάλλον του Dulce, οι ερευνητές δεν είχαν … προβλήματα αποκάλυψης (σχετικά με τα βλαστικά κύτταρα και την έρευνα για την κλωνοποίηση).

Στα γονιμοποιημένα ωάρια των εκατοντάδων υγιών νεαρών γήινων γυναικών θα μπορούσε να γίνεται συνεχής “συγκομιδή”, για απεριόριστα έμβρυα και βλαστοκύτταρα της έρευνας, “σκοτώνοντας” αμέτρητα ανθρώπινα έμβρυα στην έρευνα για τα πάντα, από θεραπείες για λοιμώξεις του δέρματος των Εξωγήινων που προκαλούνται από τα μικρόβια της Γης, έως το πώς να δημιουργήσουν μια καλύτερη υπο-ανθρώπινη φυλή σκλάβων από κλωνοποιημένα πλάσματα προορισμένα για εργάτες.

Παρόμοια έρευνα προχώρησε επίσης και σε άλλους επικίνδυνους τομείς, όπως η “ενίσχυση” των ανθρώπων ώστε να γίνουν πλάσματα που θα εξυπηρετούν άλλες ανάγκες των Εξωγήινων. Ένα από τα πιο συγκλονιστικά από αυτά που οι “εισβολείς” θα βρουν σε τεράστιους χώρους σταυλισμού ήταν οι Γήινες γυναίκες που ήταν “ενισχυμένες” για να γίνουν αναπαραγωγικές “αγελάδες”, καθώς η ανάγκη για ανθρώπινο γάλα και για τα αναπαραγωγικά συστήματα είχε αυξηθεί … Την λεγόμενη γκρίζα φυλή.

Εκατοντάδες νέες γυναίκες είχαν “μεταβληθεί” για να γίνουν κάτι περισσότερο από αγελάδες …


Η “ελεύθερη βούληση” είναι πάντοτε επικίνδυνη για μια φασιστική κοινωνία, ή ένα αστυνομικό κράτος! Η “ελεύθερη βούληση” είναι αυτή που επέτρεψε μια ομάδα ανδρών να αναλάβει την υψηλού ήθους απόφαση και να επιτεθεί στην εγκατάσταση του Dulce …

Το σχέδιο επίθεσης που επικεντρώνεται στο να παραλύσει η κύρια γεννήτρια, στη συνέχεια, να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερη ζημιά – ελευθερώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα – άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το φθινόπωρο του 1979, μετά από τη διαστημική μάχη του Αυγούστου, μεταξύ των δυνάμεων της USAF Space Command (Διοίκηση Διαστήματος) και μια Εξωγήινη δύναμη εισβολής, υπό τον ταξίαρχο Aderholt, επικείμενο επικεφαλής στον οργανισμό που θα συσταθεί για την εισβολή στο Dulce.

Εγκατάσταση: Χρηματοδοτήθηκε από τον Τεξανό επιχειρηματία Ross Perot, τον Edwin Wilson της CIA / DIA, και μία χρηματοδότηση μαζικών μυστικών επιχειρήσεων που παρέμειναν κρυμμένες για πολύ καιρό (από τον Ταγματάρχη EL Richards Jr) το σχέδιο προχώρησε γρήγορα μέσα από μια μικρή κοινότητα Αξιωματικών των Μυστικών Υπηρεσιών και των υποστηρικτών τους ..

Ο Στρατηγός Harry C. Aderholt θα πάρει μια ομάδα μαζί του τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1979 η οποία θα έκανε υπερήφανο κάθε Διοικητή και που ίσως θα φόβιζε κάθε εχθρό ο οποίος θα ήξερε το τι θα γινόταν.

Ο Συνταγματάρχης Roger H.C. Donlon, ο οποίος τότε υπηρετούσε στο Fort Levanwvrth, θα ηγούταν μιας ομάδας μάχης συντασσόμενος σε μεγάλο βαθμό, με τη νεοσυσταθείσα Delta Force, τη Navy Seals και την και USAF (Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων)

Οι ομάδες πτήσης οργανώθηκαν από τον αστροναύτη επιστήμονα Karl Gordon Henize και περιελάμβαναν τις καλύτερες από τις καλύτερες δοκιμές μάχης για τους πιλότους, με ειδικές επιχειρήσεις εκπαίδευσης – ο οποίος θα μπορούσε να συνυπολογίσει το ότι θα κρατήσουν τη σιωπή τους, συμπεριλαμβανομένου του Πλοιάρχου Mark Richards, ο οποίος ανάρρωνε από τη μάχη του Dragon Squadron που έγινε τον Αύγουστο.

Αν και ο ακριβής αριθμός του ανθρώπινου δυναμικού που ενεπλάκη εξακολουθεί να προστατεύεται τόσο ώστε φαίνεται να μην υπάρχει αξιόπιστη καταγραφή της ακριβούς καταμέτρησης, δεν υπήρξαν ποτέ περισσότεροι από μερικές εκατοντάδες που δε γνώριζαν τίποτα για την επιχείρηση.

Το κέντρο της επιχείρησης βρέθηκε ότι ήταν σαφώς στην Διοίκηση Διαστήματος USAF και τον Διοικητή Διεθνούς Ασφαλείας (IS), Ταγματάρχη Ellis L. Richards Jr.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και ο πρόεδρος του JCS δεν ενημερώθηκαν ποτέ για την επικείμενη επιχείρηση και θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι άνθρωποι και οι Εξωγήινοι που εμπλέκονται στην επίθεση πήραν μέρος, χωρίς εντολές ή εγκρίσεις από τις ανώτερες αρχές.

Εκείνοι που πολέμησαν εναντίον των Εξωγήινων το έκαναν ενάντια στη θέληση της Γήινης ελίτ.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πολλοί από τους οποίους μπορεί ακόμα και να είναι ερπετικοί, μεταμορφικοί με ανθρώπινη μορφή, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, όπως ο David Icke και άλλοι … – Branton)

Ένας από τους άνδρες που χτυπήθηκε σκληρότερα (από τις τρομακτικές ιστορίες που προκύπτουν έξω από την υπόγεια βάση του Dulce ), ήταν ο William Randolph Leathers.

Γεννήθηκε στο St. Louis του Missouri. Αποφοίτησε από το Yale το 1941, υπηρέτησε στο OSS ως Πλοίαρχος κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, διδάσκοντας ανάγνωση χαρτών στο Αμπερντίν, του Μέριλαντ για μεγάλο μέρος του πολέμου. Ήταν ένα από τα μέλη της άκρως απόρρητης ομάδας κρούσης που έπληξε τη μυστική γερμανική στρατιωτική εγκατάσταση στο Αφγανιστάν το 1945, ήταν στενός φίλος του “Ολλανδού” από εκείνη τη στιγμή, πήγε στο Greenbrae της κομητεία του Marin στην Καλιφόρνια το 1967 να πάρει μέρος στην ομάδα των Κεντρικών Γραφείων της Διεθνούς Ασφάλειας. (η κάλυψη του ήταν ως υπάλληλος της εταιρίας John Hancock Life Insurance Co).

Ο Πλοίαρχος Leathers είχε χάσει την γυναίκα του το 1971, και ταυτίστηκε με αρκετούς από τους συζύγους και τους πατέρες των θυμάτων (είχε τέσσερα παιδιά) για δικούς του λόγους (ο Leathers πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 2001, σε ηλικία των 83 ετών). Ο Leathers εργάστηκε στις NRO δορυφορικές φωτογραφίες, στις φωτογραφίες U2 και το SR-71 και στους στρατιωτικοί χάρτες της περιοχής μέχρι όλες τις σημαντικές πύλες της βάσης στο Dulce.Το συγκρότημα είχε εντοπιστεί και σημανθεί. Θα ηγούταν ο ίδιος μια από τις ομάδες επίθεσης.

Έχοντας γίνει 60 ετών το 1978, ο Πλοίαρχος Leathers θα ήταν το γηραιότερο μέλος αυτής της ομάδας που θα αναλάμβανε ενεργό ρόλο στην επειχήρηση.

Τα περισσότερα από τα στρατεύματα θα προέρχοταν από 3 πηγές:

Την Ομάδα Δέλτα, την USAF-SOC και το Τμήμα Ζ της NSA.

Το 1ο Επιχειρησιακό Απόσπασμα των Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού των ΗΠΑ – Delta (SFOD-D) θα ήταν μία εκ των δύο βασικών μονάδων της κυβέρνησης των ΗΠΑ που ήταν επιφορτισμένες με τρομοκρατικές επιθέσεις εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών (η άλλη είναι η Naval Special Warfare Development Group, περισσότερο γνωστή ως ομάδα SEAL 6).

Η Delta Force δημιουργήθηκε από τον συνταγματάρχη του αμερικάνικου στρατού Charles Beckwith την 19η Νοεμβρίου 1977 ως άμεση αντίδραση στα πολλά τρομοκρατικά συμβάντα που συνέβησαν στη δεκαετία του 1970.

Από το ξεκίνημά της, η Delta είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τη βρετανική SAS, ένα φιλοσοφικό αποτέλεσμα του συνταγματάρχη Beckwith κατά τη διάρκεια της – ενός χρόνου (1962-1963) – επίσκεψης ανταλλαγής με αυτή τη μονάδα …

Η Delta Force στο Bragg ήδη θεωρούταν η καλύτερη εγκατάσταση εκπαίδευσης ειδικών επιχειρήσεων στον κόσμο. Μετά την επίθεση στο Dulce, εντός της εγκατάστασης εκπαίδευσης, η ομάδα θα έπαιρνε το δυσοίωνο ψευδώνυμο “το σπίτι των τρόμων”, στη μνήμη όσων δεν θα μπορούσαν να μείνουν στην ιστορία.

Το πιο σημαντικό, στη Delta Force είχαν το δικό τους στόλο των ελικοπτέρων (τη διμοιρία των αερομεταφορών). Βαμμένα με πολιτικά χρώματα και ψεύτικους αριθμούς καταχώρησης, τα ελικόπτερα θα μπορούσαν να αναπτύξουν με τους χειριστές της Delta να τοποθετήσουν όπλα για την παροχή στήριξης από αέρος, καθώς και να κάνουν μεταφορά, καθώς δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν από το έδαφος ως “στρατιωτικές”.

Αποφασίστηκε ότι αυτές οι μονάδες αέρος, μετά την παράδοση της Delta Operators σε διάφορες τοποθεσίες για αναγκαστική είσοδο στην εγκατάσταση, θα κατέφθαναν με την Ομάδα Ζ της NSA για αεροπορική υποστήριξη στην επίθεση, στο κεντρικό λιμάνι απόβασης.

Η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας (AFSOC) θα ήταν υπεύθυνη για τη κατάληψη και κατοχή του κυρίως “λιμανιού απόβασης” Η δουλειά των “χειριστών” της AFSOC ήταν να μετατρέψει γρήγορα ένα δεδομένο κομμάτι εχθρικού εδάφους σε ένα πλήρως λειτουργικό αεροδρόμιο. Μερικές φορές αυτό σήμαινε μία φευγαλέα επίθεση με μοτοσικλέτα.

Άλλες φορές αυτό σήμαινε το ξεκαθάρισμα από τις εχθρικές δυνάμεις με οποιοδήποτε μέσο ήταν αναγκαίο. Στα επόμενα χρόνια, ένας Ελεγκτής Μάχης της AFSOC, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα μαρκαδόρο Laser των Ειδικών Δυνάμεων Επιχειρήσεων (SOFLAM) για να δημιουργήσει ένα σημείο όπου μία κατευθυνόμενη με laser βόμβα θα μπορούσε να στοχεύσει και να εξουδετερώσει τον εχθρό, αλλά το 1979 αυτό έπρεπε να το γίνει με ανθρώπινο δυναμικό…

Για να εκτελεστεί μια διευρυμένη αποστολή, απαιτούταν ένα διευρυμένο φάσμα υλικών μάχης. Οι χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας ST, έφεραν μια ποικιλία όπλων, συμπεριλαμβανομένου του, M9 9μμ με ήχο καταστολής, το Remington 870 12-ga. κυνηγετικό όπλο, το M203 με εκτοξευτή χειροβομβίδων 40 χιλιοστών, το Μ4Α1 SOPMOD (Ιδιόμορφη Τροποποίηση Ειδικών Επιχειρήσεων) καραμπίνα 5.56 χιλιοστών και, το M249 5,56 SAW (αυτόματο όπλο Διμοιρίας).

Κάνοντας εκτεταμένη και τακτική χρήση του εξοπλισμού νυχτερινής όρασης, δόθηκαν στην AFSOC δυνατότητες αερομεταφορών από την 16η Πτέρυγα Ειδικών Επιχειρήσεων, της οποίας η βάση βρίσκεται στο Hurlburt Field της Φλόριντα, και από τις μονάδες των Ομάδων Ειδικών Επιχειρήσεων της RAF στο Mildenhall της Αγγλίας.

Αυτές οι Πτέρυγες ήταν το μεγάλο όραμα του Ellis L. Richards Jr και άλλων σαν κι αυτόν, και στη μάχη του Dulce, θα ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήθηκαν πλήρως σε μάχη.

Όμως, λόγω των ειδικών προβλημάτων της εισόδου στην εγκατάσταση Dulce, μία επίθεση με κανονικό ελικόπτερο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Όσο καλά εκπαιδευμένοι κι αν ήταν, το να επιχειρήσει μια προσγείωση στην περιοχή της εγκατάστασης θα ήταν αυτοκτονία.

Τα λιμάνια απόβασης στο Dulce είχαν συσταθεί για να δέχονται σκάφη “lightcraft” και για τους αναβάτες άλλων Μέσων Μαζικών Ακτίνων Επιταχυντών (MAB) που χρησιμοποιούνται από τους Greys για τη μεταφορά από τον πλανήτη σε τροχιακά σημεία παραλαβής.

Τα σκάφη αυτά, παρήγαγαν μαγνητο-ϋδροδυναμική ώθηση από μικροκύματα και παλμικά λέιζερ, για να επιταχύνουν τα κλασικά “ιπτάμενα πιατάκια” σε ύψη 50 χιλιομέτρων και επιταχύνσεις που επέτρεπαν εύκολη τροχιακή ταχύτητα. Αυτό έκανε τους Γήινους βαρείς χημικούς πυραύλους να είναι μία ακριβή τρέλα και επέτρεψε στους Εξωγήινους να ταξιδεύουν από τη Γη σε τροχιά κατά βούληση, με σχετικά χαμηλό κόστος.

Έδωσε επίσης στις Γήινες (ένοπλες) δυνάμεις έναν δρόμο προς την εγκατάσταση.

Επειδή μία υποδομή από σταθμούς σε τροχιά, χρησιμοποιούταν για την ανάκλαση της ενέργειας από έναν σταθμό ηλιακής ενέργειας, είναι κρυμμένη στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, υπήρξαν μια σειρά από τρόπους για να εντοπίζεται ένα τέτοιο σκάφος.

Το σκάφος εστίαζε την ενέργεια των μικροκυμάτων για να δημιουργήσει μια απότομη άνοδο του αέρα που εμπόδιζε τον αέρα από το αντίθετο ρεύμα. Και ηλεκτρόδια στο χείλος του σκάφους όπου, ο ιονισμένος αέρας και μέρος του συστήματος ώσης-παραγωγής θα μπορούσε να φανεί από κάμερες σε πραγματικό χρόνο (ακόμη και με ανθρώπινο μάτι σε κλειστό εύρος).

Έτσι, είχε προβλεφθεί ότι μία από τις ομάδες επίθεσης θα έμπαινε στην εγκατάσταση, όταν οι κεντρικές πόρτες του λιμανιού θα ήταν ανοιχτές για κάποιο εισερχόμενο σκάφος.

Δεν ήταν ένα εύκολο κόλπο. Υπήρχαν αισθητήρες γύρω από την περιοχή που ενεργοποιούσαν συναγερμό αν οτιδήποτε πλησίαζε πολύ κοντά στις πόρτες, για να μην αναφέρουμε ότι, προειδοποιούσε τους χειριστές κάθε εναέριου ή διαστημικού οχήματος. Η κοιλότητα ήταν πολύ μικρό για οτιδήποτε μεγαλύτερο από ένα καλού μεγέθους ελικόπτερο, αλλά τα ελικόπτερα θα αργούσαν πολύ να φτάσουν στις πόρτες και τα αμυντικά συστήματα της βάσης θα ενεργοποιούταν.

Και από τη στιγμή που θα βρισκόταν εντός της λιμενικής ζώνης, οποιαδήποτε δύναμη επίθεσης, πιθανόν δεχόταν επίθεση από τους υπερασπιστές της βάσης – εκτός αν, οποιοδήποτε σκάφος κι αν χρησιμοποιούταν, μπορούσε να φέρει μια σειρά από βαρέα αυτόματα όπλα, και να προσγειώσει ένα μεγάλο αριθμό ανδρών που θα έκαναν ταυτόχρονη επίθεση.

Οι Γκρίζοι ήταν αρκετά ικανοποιημένοι για το ότι, δεν υπάρχουν τέτοια σκάφη στον Γήινο κατάλογο του Στρατού. Και ούτε καν οι Reptoids είχαν τέτοιο σκάφος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάτω από όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, και που δε θα μπορούσε να εντοπισθεί πριν φτάσει στο λιμάνι.

Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ήταν ένα και μόνο πειραματικό αεροσκάφος, που ήταν ακόμα τόσο μυστικό που δεν είχε ποτέ εγγραφεί σε οποιαδήποτε λίστα απογραφής.

Κατασκευάστηκε από την εταιρεία Bell, το X-22 ήταν ένα σκάφος έρευνας, με μερικές ενδιαφέρουσες δυνατότητες. Το πρώτο επιτυχημένο V / STOL VSS (Μεταβλητό Σύστημα Ευστάθειας) αεροσκάφος, αυτό το περίεργο μείγμα των πτερύγων, αεριωθούμενων και οι τεράστιοι αγωγοί στήριξης μπορεί να μην ήταν αρκετά, αλλά ήταν τέλεια για τις ανάγκες της αποστολής της Δύναμης Επίθεσης του Dulce …


Λόγω έλλειψης χρόνου, ο μόνος άνθρωπος που ενεπλάκη, ο οποίος είχε και την ικανότητα να πιλοτάρει το X-22 κάτω από συνθήκες μάχης, ήταν ο Mark Richards. Έτσι επιλέχτηκε για να ηγηθεί της Ομάδας Επίθεσης Μάχης Τρία (CAT), η οποία θα ήταν υπεύθυνη για την επίθεση στο κεντρικό λιμάνι απόβασης – και χρειάστηκε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για τις άλλες ομάδες να προσγειώσουν τα συμβατικά ελικόπτερα και να εκκενώσουν CAT και τα θύματα, όταν η επίθεση είχε ολοκληρωθεί.

Σύμφωνα με τα αρχεία, ο Mark Richards δεν είχε περισσότερο από 12 ώρες που πτήσης του X-22 πριν να το οδηγήσει στη μάχη.

Ενώ οι ομάδες επίθεσης οργανωνόταν και εκπαιδευόταν, η ίδια η επίθεση σχεδιαζόταν από τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την κατάσταση. Στόχοι και εναλλακτικές συλλέχθηκαν, συμπεριλαμβανομένης μίας πυρηνικής επιλογής σε περίπτωση που η επανδρωμένη επίθεση αποτύγχανε.

Ο αστροναύτης David Griggs επιλέχτηκε για να πάει με την CAT-3 για να κάνει μια προσπάθεια να “λεηλατήσει” ένα από τα εξωγήινα διαστημικά σκάφη, ενώ ο αστροναύτης Ronald Mc Nair Ervin πήγε ως “συγκυβερνήτης” του Richards και “εμπειρογνώμων σε όπλα lazer” (το γεγονός ότι είχε μαύρη ζώνη στο Καράτε, επίσης, φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη πριν τελειώσει το περιστατικό).

Ο Αστροναύτης Αντισυνταγματάρχης Ellison S. Onizuka (USAF) και ο συνταγματάρχης Stuart Allen Roosa (USAF) πήγαν επίσης ως μέλη της CAT-3 για να συγκεντρώσουν πληροφορίες, και ελπίζοντας να δραπετεύσουν με τα Εξωγήινα σκάφη ή τον εξοπλισμό, με τον συνταγματάρχη Roosa διοικητή της Ομάδας Απόκτησης Υλικού (ΜΑΤ ). Καμία από τις προσπάθειές τους θα μπορούσε να έχει αξία, φυσικά, εκτός εάν το σχέδιο επίθεσης πετύχαινε.

Για να βεβαιωθούν για την επιτυχία, η ικανότητα πλήρους συλλογής πληροφοριών αρκετών άκρως απορρήτων τμημάτων εντός της NSA, χαλάρωσε για το Dulce. Περιστατικά είχαν συγκεντρωθεί από πολλές πηγές και, όπως πάντα, από θεάσεις που αναφέρονται σε εφημερίδες μέχρι συνεντεύξεις με ανθρώπους που βοήθησαν να χτιστεί η εγκατάσταση.

Ο John V. Chambers, κάτοικος του Kentfield της Καλιφόρνια … πέρασε την επαγγελματική του ζωή στη διαχείριση και τη χρηματοδότηση μεγάλων μηχανικών κατασκευαστικών έργων …Ο Chambers είχε συμμετάσχει με το έργο Bechtel στο Dulce και άλλα άκρως απόρρητα σχέδια της κυβέρνησης και, ο οποίος θα ήταν σε επαφή με τις δυνάμεις που προοριζόταν να επιτεθούν στο Dulce, και πείστηκε να τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους …

Ο Chambers ήταν που θα ανέφερε μια σειρά από αδύναμα σημεία στα συστήματα του Dulce που θα επέτρεπαν σε μια επίθεση να έχει κάτι πολύ καλύτερο από μία πιθανότητα επιτυχίας … Ήταν ο Chambers ο οποίος επεσήμανε σημαντικά αδύναμα σημεία για τους εξωγήινους …

Φάνηκε ότι οι Εξωγήινοι είχαν λόγο να ανησυχούν για ορισμένα από τα μικρόβια που υπήρχαν εκτός της εγκατάστασης και για το ότι ορισμένα είδη Εξωγήινων ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα σε μια σειρά από ασθένειες που περνάνε οι άνθρωποι.

Τα μικρόβια και τα βακτήρια που βρίσκονται παντού στον πλανήτη, που οι άνθρωποι και άλλα θηλαστικά έχουν (ως επί το πλείστον) αναπτύξει τρόπους για να τα αντιμετωπίσουν, μπορούν να είναι μεγάλη απειλή για τους Εξωγήινους και τις μορφές της ζωής τους.

Η σκόνη της Γης, ή τα βακτήρια των ανέμων που φυσάνε, μπορεί να είναι θανατηφόρα για μια μορφή ζωής που δεν έχει καμία αντίσταση σε τέτοια πράγματα. Αυτό στο οποίο εμείς οι άνθρωποι αναφερόμαστε ως “πυρετός”, μπορεί να είναι θανατηφόρο για ένα πλάσμα που έχει δυσκολία να αναπνεύσει στην – πλούσια σε οξυγόνο – ατμόσφαιρα της Γης.

Έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι, αν τα φίλτρα που χρησιμοποιούταν για να κάνουν τον αέρα της Γης πιο αποδεκτό για τους Εξωγήινους, μπορούσαν να απενεργοποιηθούν, πολλοί από τους εχθρούς θα ήταν σύντομα άρρωστοι και ανίκανοι να συνεχίσουμε να πολεμάνε και ένας μεγάλος αριθμός θα μπορούσε απλά να πεθάνει επί τόπου!

Και πάλι, λόγω έλλειψης χρόνου, ο αντισυνταγματάρχης Onizuka πήρε το επιπλέον καθήκον να ηγηθεί μιας δευτερεύουσας ομάδας μέσα στο κεντρικό λιμάνι απόβασης, εφόσον η CAT-3 θα είχε εξασφαλίσει την περιοχή – για να απενεργοποιήσουν την κεντρική μονάδα του φίλτρου αέρα που ήταν δίπλα στο χώρο προσγείωσης. Δημιούργησε τον τίτλο “Ομάδα Επίθεσης Φίλτρου” (FAT) για την ομάδα του, με το συνηθισμένο χαμόγελό του.

Δεδομένου ότι η συλλογή πληροφοριών επεκτάθηκε, μια σειρά από συγκλονιστικά γεγονότα αποκαλύφθηκαν. Το 1947, ο Ολλανδός” είχε εμπλακεί με το ναύαρχο Byrd στην επίθεση της τελευταίας βάσης των Ναζί στο Νότιο Πόλο. Τώρα ο ίδιος και οι άλλοι θα κατανοήσουν καλύτερα τις συνδέσεις που η ελίτ των ανθρώπων είχε αναπτύξει με τους Εξωγήινους, από τις ημέρες των προσπαθειών των Ναζί έως τη σύγχρονη εποχή.


Αυτό περιελάμβανε τη βοήθεια προς τους εξωγήινους για να χτίσουν μυστικές βάσεις σε όλη τη Γη (συμπεριλαμβανομένης της βάσης στο Νότιο Πόλο, και την εγκατάσταση στο Dulce), βοηθώντας στην απαγωγή νεαρών γυναικών για τις Εξωγήινεςς ερευνητικές ανάγκες και την ηδονή και, την προσθήκη περισσότερης ρύπανσης στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, για να προκληθεί υπερθέρμανση και να κάνει τη Γη πιο φιλική προς τις Εξωγήινες μορφές ζωής.

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ευρήματα ήταν η έκταση της υπόγειας βάσης και του δικτύου μεταφοράς. Ενώ ήταν αναμενόμενος ένας υπόγειος σιδηρόδρομος,, οι αχανείς βάσεις που είχαν δημιουργηθεί ήταν ένα σοκ ακόμη και για τους πιο καλά ενημερωμένους Αξιωματικούς …

Ο λόγος για τον οποίο οι βάσεις έγιναν πιο σημαντικές τώρα, ήταν ότι οι ανθρώπινες δυνάμεις έπρεπε να βρουν γρήγορα που βρισκόταν η κάθε βάση που θα μπορούσε να αντιδράσει σε μια επίθεση στο Dulce, και πόσο χρόνο θα έπαιρνε πριν μπορέσουν να στείλουν δυνάμεις διάσωσης.

Ένα άλλο ερώτημα ήταν, πώς θα αντιδρούσαν γενικότερα;

Θα μπορούσαν να επιτεθούν στην ανθρωπότητα με κάποιο πιο θανατηφόρο τρόπο από το, απλά να κάνουν απαγωγές μερικών χιλιάδων γυναικών το χρόνο;

Στο τέλος κατέστη σαφές ότι, λόγω του διχασμού στις προθέσεις, των Εξωγήινων, υπήρχε λίγη οργάνωση μεταξύ των ομάδων.

Όπως μια σειρά ανταγωνιστικών κολάζ σε ένα ερείπιο, ενδιαφέρονται ως επί το πλείστον μόνο για το δικό τους μικρό φρούριο και την έρευνα …

Όσο για το βαθμό των ανδρών που έλαβαν μέρος στην αποστολή, τα περισσότερα από τα ονόματα θα πρέπει να αποφευχθούν για να προστατευτούν οι άνδρες που είναι ακόμα ζωντανοί (ως το 2001, δεν υπάρχουν πολλοί που ζουν) και εκείνους που ακόμα συμμετέχουν στο στρατό, στη μία ή την άλλη υπηρεσία.

Οι άνδρες της USA FSOC και της Delta Force είναι μερικοί από τους καλύτερα εκπαιδευμένους πολεμιστές οπουδήποτε στον πλανήτη, και ήταν περισσότερο από έτοιμοι για την πρόκληση – ακόμα κι αν τίποτα δεν θα μπορούσε να ετοιμάσει για το τι θα έβρισκαν στην εγκατάσταση. Υπάρχουν μερικά γενικά πράγματα να ξέρουμε για τέτοιους άνδρες.

Αν η αυτοεκτίμηση ενός ατόμου ήταν εύθραυστη και απαιτούταν συνεχής θετική ενίσχυση, τότε μια καριέρα σε κάποιον από αυτούς τους οργανισμούς, σίγουρα δεν ήταν για το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Σκεφτείτε μια τυπική εκπαίδευση της Delta Force που πραγματοποιήθηκε στο The Shooting House, όπου ανδρείκελα τρομοκρατών κρατάν έναν “εθελοντή” όμηρο .Ο στόχος: να καταστραφούν οι τρομοκράτες χωρίς να βλάψουν το όμηρο, ο οποίος έτυχε να είναι ένας εκπαιδευόμενος της Delta Force. Φυσικά, για τις ειδικές αποστολές, το ανδρείκελο του τρομοκράτη, μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ανδρείκελο Εξωγήινου Grey.

Ο Διοικητής Eric L. Haney ήταν εκεί για το σχηματισμό της ελίτ της ομάδας το 1978, η οποία ήταν εκεί για μερικές από τις πρώτες αποστολές και εξαντλητική εκπαίδευση …

«Μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά, η πόρτα θα πρέπει να εκτοξευτεί και τέσσερις από τους συμμαθητές μου θα επιτεθούν στο δωμάτιο με μία από τις εκ του συστάδην τεχνικές μάχης που έχουμε μάθει. Θα “βρέχει” σφαίρες όλη την αίθουσα και κάποιος θα πρέπει να πυροβολεί κυκλικά, σε απόσταση μερικών ιντσών από το κεφάλι μου.

Αν έχανε έστω και έναν τρομοκράτη ή με χτυπούσε κατά λάθος, η ομάδα θα αποτύγχανε σε αυτή τη φάση της κατάρτισης … “ειλικρινά ήθελα να περάσει τις εξετάσεις”, έγραψε ο Haney το 2001 στο βιβλίο του, Μέσα στη Delta Force: Η ιστορία της Elite Αμερικανικής Αντιτρομοκρατικής Μονάδας.

Φυσικά, κάποιος θα συμμετείχε, μόνο αν είχε ολοκληρώσει με επιτυχία τη βασανιστική εκπαίδευση που κατέληγε σε μία σκληρή πεζοπορία 40 μιλίων στα απόκρημνα βουνά της Βόρειας Καρολίνας, με ένα σακίδιο 50 κιλών και ένα πολυβόλο δεμένο στην πλάτη του.

Η περιγραφή του Haney για την 18ωρη δοκιμή της φυσικής και ψυχικής αντοχής του ήταν ένα από τα πολλά εξαιρετικής αφήγησης κλου στην περιγραφή του. Ο Haney, ένας καταδρομέας του Στρατού, όταν είχε επιλεγεί για τα τεστ για την ελίτ μονάδα, ήταν ένας από τους 12 από τους 163 άνδρες που τα κατάφερε μέχρι το επίπεδο της Delta Force Operator.

Τα νέα μέλη της Delta Force, στη συνέχεια “εξαφανίστηκαν” από τις πιο ορατές στρατιωτικές μονάδες.


“Λειτουργούσαμε σαν αντάρτες. Ή τρομοκράτες. Επειδή η πραγματικότητα ήταν, προκειμένου να γίνουμε εμπειρογνώμονες στην αντιτρομοκρατική, θα έπρεπε πρώτα να γίνουμε εμπειρογνώμονες τρομοκράτες,” έγραψε.

Ενώ ο Haney δεν ανέφερε την αποστολή στο Dulce, έκανε αναφορά στην αποτυχημένη προσπάθεια για τη διάσωση Αμερικανών που κρατούνταν όμηροι στην Τεχεράνη στην οποία, οκτώ άτομα του αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού που συμμετείχαν, έχασαν τη ζωή τους.

Άλλες αποστολές που περιελάμβαναν μερικά από τα πιο σκληρά μέρη του κόσμου, όπως η φατρία που μάστιζε τη Βηρυτό το 1981, για τη φύλαξη της πρεσβείας των ΗΠΑ, την καταστολή εξεγέρσεων των ανταρτών στην Κεντρική Αμερική, συμπεριλαμβανομένης, της καταπολέμησης των ανταρτών της Κούβας στη Γρενάδα και, την προστασία πρέσβεων, προέδρων, διευθύνων συμβούλων, διάσημων φυλακισμένων και των παιδιών όλων των παραπάνω.

Αυτό δεν επιτεύχθηκε χωρίς να σκοτώσουμε ανθρώπους, ένα καθήκον που ο Haney περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Όπως και οι περισσότεροι από τους άνδρες που συμμετείχαν στην επίθεση στο Dulce, ο Haney ήταν το είδος του άνδρα που θα ήθελες στο πλευρό σου σε έναν καυγά έξω στο δρόμο: εξειδικευμένος, ευφυής και πειθαρχημένος, αλλά δύσπιστος για τα κίνητρα κάποιων ανθρώπων της εξουσίας, ιδίως συνταγματάρχες που αναρριχήθηκαν επαγγελματικά…

Με τον Beckwith, τον Leathers και τον Donlon να ηγούνται των τριών ομάδων εδάφους, οι άνδρες της SOC θα ‘κάναν επίθεση υπό τη διοίκηση ενός άνδρα, στο πλευρό του οποίου οι περισσότεροι δεν είχαν πολεμήσει, αλλά, για τον οποίο οι περισσότεροι είχαν ακούσει.

Τώρα, για την αποστολή ενάντια στο Dulce, υπό την εντολή του γιου του “Ολλανδού”, ο οποίος ήταν κάτι σαν θρύλος στον κύκλο τον μυστικών επιχειρήσεων. Δύο πράγματα ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση: ο νεότερος Richards είχε αποδείξει τον εαυτό του στη μάχη και, ο ίδιος ποτέ δεν είχε ζητήσει από τους άνδρες του να κάνουν κάτι για το οποίο δεν ήταν έτοιμοι, ή να αφήσει οποιονδήποτε πίσω.

Ενώ οι αποστολές του ήταν σχεδόν πάντα άκρως απόρρητες και κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες, οι φήμες και κάποια ίχνη αποδείξεων ήταν περισσότερο από σαφή σε οποιονδήποτε ήταν γνώστης. Το μόνο πρόβλημα για την αλληλουχία της διοίκησης, ήταν η φήμη του πως ήταν κάτι σαν “χαλαρό κανόνι” όταν επρόκειτο να ακολουθήσει εντολές που πίστευε ότι δεν ήταν προς το συμφέρον των ανδρών του ή της αποστολής – ένα γεγονός που απλά, τον έκανε πιο δημοφιλή στους άνδρες του.

Σε μια τυπική κίνηση εντολής εκ μέρους του, καθώς καθόταν στο X-22 με τα στρατεύματά του έτοιμα να απογειωθούν με προορισμό προς αυτό που φαινόταν σε πολλούς να είναι η τελευταία αποστολή τους, απήγγειλε στους άνδρες του την προσευχή /ποίημα, “είμαι ένας κομάντο” -το δικό τους σύνθημα,


“Όπως ο κομάντο αδελφός μου πριν από μένα, είμαι υπερήφανος που θα περάσω στην ιστορία ως μέλος της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας. Θα περπατάω με υπερηφάνεια με το κεφάλι μου ψηλά, η καρδιά και τη στάση μου θα δείξει την υποταγή μου στο Θεό, τη χώρα και τους συντρόφους. Όταν δεν θα μπορώ να περπατήσω ένα ακόμη βήμα, θα περπατήσω ακόμη ένα μίλι. Με την στόχο μου την ελευθερία, εγώ θα περάσω στο πεπρωμένο με υπερηφάνεια και τη Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας”.

Καθώς ξεκίνησε το X-22, και έδωσε διαταγή στα ελικόπτερα να ακολουθήσουν, έσπρωξε το παράξενο αεροσκάφος με το κυρτό στροφείο, στα όρια της πτήσης του, με άγρια υψηλή ταχύτητα πάνω από το διάδρομο για να εντυπωσιάσει τα στρατεύματα που βρισκόταν ακόμα στο έδαφος – και να δώσει τον τόνο για την αποστολή.

Στα ακουστικά και τα ηχεία ακούστηκε πρώτη φωνή του, μετά η φωνή των μελών της ομάδας που ήταν μαζί του στο X-22, τραγουδώντας τον ύμνο της Πολεμικής Αεροπορίας, “Πάνω και μακριά στο άγριο μπλε εκεί πέρα…”

“Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε ένα μάτσο ανθρώπους να ανοίξει τις πύλες της κολάσεως χωρίς εμείς οι υπόλοιποι να βρισκόμαστε ακριβώς πίσω τους” είπε ένας πιλότος ελικοπτέρου της USAF.

Ο συγχρονισμός ήταν το παν, με το X-22 να μεταφέρει το πρώτο κύμα αγωνιστικών της CAT-3 πάνω στην έρημο με πάνω από 250 μίλια την ώρα, με το κάτω μέρος των σωλήνων του στροφέα του να χάνεται από τους βράχους με λιγότερο από είκοσι πόδια κάποιες φορές.

Έπρεπε να χτυπήσουν το κύριο λιμάνι απόβασης, όπως θα προσγειωνόταν ένα αναμενόμενο σκάφος, καθώς η CAT-1 και CAT-2 ήρθαν με υπόγεια φορτηγά τρένα αρκετά επίπεδα κάτω από τη γη. Η CAT-4 επρόκειτο να χτυπήσει με μια ομάδα SEAL που εισήλθε μέσα από ένα στόμιο εισόδου νερού, ενώ η κύρια ομάδα θα πλήξει μια μικρή βοηθητική καταπακτή που θα τους επιτρέψει να ανοίξουν μία άλλη καταπακτή ώστε να μπορέσει η ομάδα SEAL να μπει μέσα.

Παρόλα αυτά, τα πάντα περιστρέφοταν γύρω από την επιτυχία της επίθεσης της CAT-3 στο κεντρικό λιμάνι απόβασης, δεδομένου ότι έπρεπε να αφαιρέσει το κεντρικό δωμάτιο ελέγχου ασφαλείας και τα ηχητικά οπλικά συστήματα που ελέγχονται από εκεί.

Το X-22 ήρθε όπως είχε προγραμματιστεί, με πάνω από 200 μίλια την ώρα και με λιγότερο από 20 πόδια απόσταση από την άμμο. Πέντε μίλια πίσω του, βρισκόταν η κύρια δύναμη επίθεσης που πετούσε με βαρέα ελικόπτερα της Πολεμικής Αεροπορίας. Ο συγχρονισμός έπρεπε να είναι τέλειος, καθώς εξαρτιόταν από την έγκαιρη άφιξη ενός μεγάλου δίσκου που έμοιαζε με όχημα, το οποίο ήταν γνωστό και αναμενόμενο όχημα που έκανε συχνές μεταφορές φορτίων από το διάστημα.

Όπως έγινε αντιληπτό, οι ολογραφικοί προβολείς που κάλυπταν το κύριο λιμάνι απόβασης, ήταν κλειστοί και,η καταχώρηση “θωρακισμένες πόρτες” άναψε για να προσγειωθεί το σκάφος.

Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι Richards έφερε το X-22 τόσο σφιχτά που το σύστημα προσγείωσης δεν άγγιξε την κορυφή του κινούμενου δίσκου για μερικά μόνο εκατοστά, κατεβάζοντας το “βρυχώμενο” σκάφος του με το δίσκο μέχρι να καθαρίσει την άνω δοκό στήριξης του συστήματος.

Στη συνέχεια, το X-22 πυροβόλησε γύρω από την πλευρά του σκάφους, ώστε να το χρησιμοποιήσει για να εμποδίσει οποιαδήποτε επίθεση από τις κύριες οπλικές βάσεις όπλο του λιμένα απόβασης. Το X-22 εκτόξευσε πυραύλους Hellfire για να συνθλίψει δύο οπλικές κυψέλες στην κοντινότερη πλευρά του λιμανιού, καθώς προσγειώθηκε στην οροφή του κύριου συστήματος ελέγχου του λιμένα.

Η επίθεση ήταν συνήθης, με τις δυνάμεις της CAT-3 να ανατινάζουν την είσοδο του πύργο ελέγχου και να παίρνουν τον πλήρη έλεγχο εγκαταστάσεων μέσα σε 55 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που το X-22 είχε μπει στο λιμάνι. Το X-22 αιωρούταν και συνέχισε να χρησιμοποιεί τους πυραύλους και τα όπλα του για να σαρώσει οποιαδήποτε όπλα του εχθρού στην περιοχή του λιμανιού και να τα κάνει να σιγάσουν πριν η Πολεμική Αεροπορία αρχίσει να μπαίνει από τις ανοιχτές πόρτες του λιμανιού.

Ο Ted Cochran από San Rafael της Καλιφόρνια, υπήρξε διοικητής διάσωσης ελικοπτέρων της Πολεμικής Αεροπορίας στα HH-43 Huskies, με τη βάση τους να βρίσκεται στη Σαϊγκόν.

Έχοντας άδεια πιλότου από τα δεκαοχτώ του, ο Cochran υπηρέτησε επίσης στην Πολεμική Αεροπορία στην Ευρώπη, όπου είχε συμμετάσχει στην ανάκτηση του χαμένου θερμοπυρηνικού όπλου στο Palomares της Ισπανίας. Σε μια από τις τελευταίες αποστολές του με ελικόπτερο, πριν τη νόμιμη συνταξιοδότησή του από την USAF, ήταν μέρος της δύναμης αποκατάστασης ςτης αποστολή Apollo 9 μετά την πρώτη προσελήνωση το 1969.

Επιστρέφοντας στην Καλιφόρνια, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1972 και έγινε γνωστός σκηνοθέτης.

Ναυτικός και αεροπόρος, ο Cochran συνδύασε τα εμπνευσμένη πάθη του σε μια καριέρα που του επέτρεπε να μοιραστεί τις περιπέτειές του με το κοινό την ταινία. Η πιο γνωστή ταινία του ήταν το “Νησί του Bounty” για μια διεθνή ιστιοπλοϊκή εκστρατεία που εντόπισε το 1789 τη διαδρομή των φημισμένων στασιαστών του Bounty στο νησί Πίτκερν στο Νότιο Ειρηνικό …

Στην ηλικία των 39, ο Cochran ήταν στην ακμή του και ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να δεχθεί να προσφέρει τη βοήθειά ως πιλότος ελικοπτέρου σε κάποιο περιστατικό, όπως η αποστολή στο Dulce. Το γεγονός ότι ήταν επί πολλά χρόνια φίλος της οικογένειας των Richards, φάνηκε πως είχε να κάνει με τη συμμετοχή του.

Φημολογούταν ότι είχε διδάξει στον “Ολλανδό” πώς να πετάει τα μεγάλα ελικόπτερα HH-43 Huskies, και είχε πετάξει σε μυστικές αποστολές με τον γιο του Ολλανδού αρκετές φορές στο παρελθόν. Ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα στο χώρο των πιλότων.

Ο Cochran, που οδήγησε τα ελικόπτερα της USAF AFSOC, φέρνοντας το σκάφος γρήγορα στη θέση του, κάτω στο κύριο πάτωμα του θαλάμου, όπου τα στρατεύματα θα είχαν την κάλυψη ενός κοντινού δίσκου καθώς θα έτρεχαν προς την κοντινή καταπακτή εισόδου των επιβατών.

Βλέποντας ότι ο δίσκος προσγείωσης προσπαθούσε να ξεφύγει, ο Richards προσγειώθηκε στην άκρη του και κλώτσησε τα στηρίγματα του X-22 τόσο κάτω που, σχεδόν αναποδογύρισε το δίσκο στον αέρα.

Καθώς αγωνιζόταν να ανακτήσει τον έλεγχο του X-22, αναγκάστηκε να κάνει μια ανώμαλη προσγείωση σε μία κοντινή εξέδρα, στέλνοντας τέσσερις ρουκέτες στο σκάφος αναγκάζοντάς το να συντριβεί πάνω σε δύο σταθμευμένα τρίγωνα σκάφη μαχητικού τύπου .

Παρά το γεγονός ότι οι άνδρες της CAT-3 δεχόταν βαριά πυρά όπλων από διάφορες κατευθύνσεις στο λιμάνι απόβασης, είχαν απενεργοποιήσει τα κύρια όπλα, και τα ηχητικά συστήματα σε ολόκληρη την εγκατάσταση, επιτρέποντας στις άλλες ομάδες να επιτεθούν από διαφορετικές κατευθύνσεις και περιοχές. Τα ολογραφικά συστήματα εικόνας είχαν κλείσει, έτσι ώστε οι θύρες εισόδου, αεραγωγών και άλλων συστημάτων που συνήθως ήταν κρυμμένα, τώρα ήταν πλήρως εκτεθειμένα.

Μία Εξωγήινη ομάδα ασφαλείας κατάφερε να κλείσει τις κύριες πόρτες στο κεντρικό άξονα και οι δύο πρώτοι άνδρες που προσπάθησαν να πάνε εκρηκτικά αρκετά κοντά για να καταστρέψουν τις τεράστιες θωρακισμένες πόρτες, περιορίστηκαν από τα εχθρικά πυρά. Έχοντας υποστεί μεγάλες ζημιές , το X – 22 κύλησε προς τα εμπρός , και από λιγότερο από 40 μέτρα εκτόξευσε τις υπόλοιπες ρουκέτες του . Η έκρηξη ανατίναξε τις πόρτες και αφάνισε κάθε Εξωγήινο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά σε απόσταση εκατό μέτρων.

Αναγκασμένος πλέον να σβήσει τους φλεγόμενους κινητήρες του X – 22 ο Richards πήρε εντολή από μια από τις ομάδες επίθεσης της CAT – 3 και οδήγησε την επίθεση μέσα από τον ακόμα φλεγόμενο κεντρικό άξονα, καθώς άλλες ομάδες έκαναν επίθεση από άλλες κατευθύνσεις.

Η πολυεπίπεδη εγκατάσταση στο Dulce, με τον κεντρικό άξονά του να ελέγχεται από μίη εκτεταμένο δύναμη ασφαλείας, αποδείχθηκε πολύ πιο εκτεταμένη και περίπλοκη σε σχέση με το αρχικό σχέδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν οι ομάδες που επιτέθηκαν. Πηγές πληροφοριών, όπως ο Thomas Castello είχαν επίπεδα εκκαθάρισης, που δεν τους επέτρεπαν να γνωρίζουν το πλήρες εύρος της επιχείρησης.

Η εκκαθάριση του ULTRA-7 του παραχώρησε γνώση για τα επτά γνωστά υπο-επίπεδα – υπήρχαν περισσότερα.

Οι περισσότεροι από τους Εξωγήινους υποτίθεται ότι ήταν στα επίπεδα 5, 6 και 7 – αλλά υπήρχαν περισσότερα. Υπήρχε επίσης ένα πιο εκτεταμένο δίκτυο σκαφών μεταφοράς κάτω από το έδαφος από ό, τι αναμενόταν, που εκτείνεται σε ένα παγκόσμιο δίκτυο για το οποίο δεν υπάρχει αναφορά- το οποίο παρέχει οδούς διαφυγής και θύρες εισόδου για την ταχεία ανάπτυξη πρόσθετων δυνάμεων ασφαλείας που δεν είναι αναμενόμενες.

Σε μια έκθεση που υποβλήθηκε στις αρχές του 1980, θεωρείται από ορισμένες πηγές της CIA ότι έχει γραφτεί από τον ταξίαρχο General Aderholt, Ο συγγραφέας αναφέρει:


“Αυτό που εκείνοι οι νέοι άνδρες έκαναν, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την “ουσία του μύθου”. Ενάντια σε συντριπτικούς αριθμούς και τεχνολογία, πάλεψαν από το Επίπεδο 1, προς τα κάτω στα έγκατα της βάσης του εχθρού. Τμήματα της μάχης, κατέλαβαν και κράτησαν τις θύρες στο Επίπεδο 2 όπου λεωφορεία της σήραγγας και οι χώροι συντήρησης των δίσκων θα επέτρεπαν στις ενισχύσεις του εχθρού να εισέλθουν, ενώ η κύρια δύναμη ήταν υπεύθυνη στην κατεύθυνση προς το Επίπεδο 6, και τον “Εφιαλτικό Διάδρομο”, για τη διάσωση των χιλιάδων ανθρώπινων θυμάτων που κρατούταν εκεί”.

Δεν ήταν έτοιμοι για αυτό που βρήκαν στο επίπεδο 6.


Αναφορές έκαναν λόγο για πολλαπλώς οπλισμένους ανθρώπους , ανθρώπους με πολλά πόδια και κλουβιά και κάδους με ανθρωποειδή πλάσματα που ήταν σα νυχτερίδες και είχαν ύψος 7-πόδια. Οι Εξωγήινοι είχαν μάθει πολλά σχετικά με τη γενετική, πράγματα χρήσιμα όσο και τρομακτικά. Και τα περισσότερα από αυτά, τα είχαν μάθει με κόστος τον ανθρώπινο πόνο και τις ζωές τους.

Ο Captain Leathers έφτασε πρώτος στο Επίπεδο 7, ανατινάζοντας την κύρια είσοδο και εξουδετέρωση τη δύναμη ασφαλείας εκεί, κάνοντας μεγάλη ζημιά σε λιγότερο από 45 δευτερόλεπτα.

Μπαίνοντας στο σταθμό ασφαλείας, συνειδητοποίησαν την έκταση της εγκατάστασης, για πρώτη φορά, βρίσκοντας τα συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου, πάνω από 30.000 αιχμαλώτους σε αυτό το επίπεδο μόνο, και τα συστήματα ελέγχου και ασφάλειας για την μετακίνηση των αιχμαλώτων σε “δοκιμαστικές εγκαταστάσεις” και “κέντρα αναψυχής” σε πάνω από 62 διαφορετικές περιοχές – όπου κρατούταν άλλοι 4.600 αιχμάλωτοι.

Η Έκθεση του Leathers στην I.S αναφέρει τη στιγμή όπου:


“Κοίταξα τις ολογραφικές εικόνες με σκηνές τρόμου που είναι αδύνατο να εκφράσω με λόγια, και έναν ζωολογικό κήπο με ανθρώπους σε διάφορες καταστάσεις υγείας και ψυχικής κατάστασης. Βλέποντας τις εικόνες των νεαρών γυναικών που βασανίζονταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν οι κόρες μου για αρκετά λεπτά. Τότε συγκεντρώθηκα και έδωσα εντολή να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση όσων περισσοτέρων θυμάτων μπορούσαμε”

Ενώ το αρχικό σχέδιο της αποστολής ζητούσε από τις ομάδες να επιτεθούν, να καταστρέψουν όσο περισσότερο μπορούσαν από την εχθρική εγκατάσταση και να αποσυρθούν σε λιγότερο από μισή ώρα, η ύπαρξη τόσων πολλών ανθρώπινων θυμάτων, πρόσθεσε μία νέα διάσταση στο πρόβλημα.

Ενώ κανένας από τους υπεύθυνους αξιωματικούς θα παραδεχόταν για το ποιος έδωσε την εντολή, καταγεγραμμένες ραδιοεπικοινωνίες, και αυτόπτες μάρτυρες, φαίνεται να δείχνουν ότι ο Aderholt επέτρεψε στον νεαρό Richards να αλλάξει τις απαιτήσεις της αποστολής, καθώς και τον αριθμό των θυμάτων που έπρεπε να σωθούν.






Η έκθεση του Leathers στην I.S έχει ως εξής:


“Δεν είχαμε επιλογές. Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε πίσω μας εκείνα τα καημένα κορίτσια ζωντανά. Γνωρίζαμε ότι οποιονδήποτε δεν βγάζαμε έξω, έπρεπε να τον “τελειώσουμε”. Το πρόβλημά μας ήταν απλά οι αριθμοί. Χιλιάδες Εξωγήινοι να προσπαθούν να μας σκοτώσουν. Χιλιάδες γυναίκες να ουρλιάζουν για βοήθεια. Χιλιάδες περισσότεροι μέχρι στιγμής, τους οποίους ξέραμε ότι έπρεπε να αφήσουμε πίσω. Χιλιάδες εχθρικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να φθάνουν με υπόγεια τρένα. Απλά, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για μια μαζική εκκένωση.

Ο υπόγειος στη Νέα Υόρκη και ένας στο Μεξικό, φαινόταν να είναι ακόμα ανοιχτοί, έτσι αρχίσαμε τη φόρτωση των κοριτσιών σε τρένα και πυροβολούσαμε μακριά μόλις γνωρίζαμε ότι οι δυνάμεις μας είχαν τον έλεγχο των σταθμών στα άλλα άκρα. Ανατινάξαμε δύο αεραγωγούς, έτσι ώστε ένα ζευγάρι ομάδων θα μπορούσε να μεταφέρει τα κορίτσια έξω στον καθαρό αέρα, όπου θα τα παραλάμβαναν οι άνθρωποί μας. Η CAT – 4 γνώρισε μια πραγματική ήττα, προσπαθώντας να εμποδίσει τις ενισχύσεις των Εξωγήινων να μπουν στους κεντρικούς υπόγειους σταθμούς.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι, μείναμε στην εγκατάσταση για πάρα πολύ ώρα, αλλά εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψουμε τα νεαρά εκείνα κορίτσια. Ξέραμε ότι, οποιονδήποτε αποτυγχάναμε να στείλουμε μπροστά από μας, επρόκειτο να πεθάνει και μάλιστα σύντομα.”

Ακριβώς μία ώρα αφότου το X-22 είχε επιτεθεί στην κύρια είσοδο του λιμένα, ο Aderholt διέταξε πλήρη επαναφορά.

Ο David Griggs και ο Mc Nair είχαν καταφέρει ως εκείνη τη στιγμή, να πάρουν δύο Εξωγήινα αερομεταφερόμενα σκάφη, ένα δίσκο και ένα από τα εξαιρετικά προηγμένα τρίγωνα μαχητικά σκάφη – και έτρεχαν για την περιοχή 51. Επίσης, οι άνδρες του Roosa είχαν καταφέρει να πάρουν ένα τεράστιο δίσκο-λεωφορείο, στο οποίο είχαν φορτωθεί πάνω από 3.600 γυναίκες και πλέον μεταφερόταν σε ασφαλή βάση.

Οι ανθρώπινες ομάδες επίθεσης αποσύρονταν τώρα πίσω από τοίχους καπνού και ελεγχόμενες εκρήξεις.

Ένα από τα τρομακτικά κομμάτια εξοπλισμού που βρήκαν οι άνδρες της ομάδας ΜΑΤ αλλά που αναγκάστηκαν να το αφήσουν, ήταν μία συσκευή “Κύτταρο-Ηλεκτροστατικής-Διακοπής” (CED) – ένα όπλο που θα μπορούσε να ρυθμιστεί ώστε να διασπαστούν τα κύτταρα ενός ζωντανού πλάσματος σε υποατομικό επίπεδο, σκοτώνοντας έτσι οτιδήποτε ζει σε μια περιοχή, χωρίς να προκληθεί μεγάλη ζημιά σε οποιεσδήποτε δομές ή εξοπλισμό.

Για να υπάρξει η βεβαιότητα ότι δεν θα υπήρχαν επιζώντες στην εγκατάσταση, η συσκευή αυτή τέθηκε σε λειτουργία από τους τεχνικούς της ΜΑΤ, ώστε να ενεργοποιηθεί μετά την πλήρη αποχώρηση των ομάδων επίθεσης.

Ο Αντισυνταγματάρχης E.S. Onizuka, ο οποίος είχε ηγηθεί της Ομάδας Επίθεσης Φίλτρου, κατάφερε να επισκευάσει τη βλάβη του Χ-22 πριν αναλάβει τη διοίκηση ενός Εξωγήινου τρίγωνου μαχητικού σκάφος. Καθώς ο τραυματίας Richards προσπαθούσε να υποχωρήσει με τα τελευταία διασωθέντα κορίτσια και τους επιζώντες της CAT-4 και CAT-3, ο Ontzuka τους παρείχε κάλυψη με πυρά κατά του Εξωγήινου μαχητικού σκάφους.

Αυτό έδωσε στον Richards το χρόνο για να φτάσει και να επανεκκινήσει το X-22, ενώ ο συνταγματάρχης Ντόνλοκ φόρτωσε το τελευταίο θύμα, ενώ ο ίδιος και δύο άνδρες του αντιστεκόταν στις επιθέσεις των Εξωγήινων στρατευμάτων.

Σχεδόν συγκλονισμένοι, οι μαχητές στο X-22 κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα είχαν καταφέρει στον αέρα, αν εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ορμήσει πολλά μαχητικά σκάφη στην εγκατάσταση και αν δεν είχαν εξαπολύσει μία βίαιη επίθεση πυρών ενάντια στους Εξωγήινους.


Ενώ κανείς, μπορεί μόνο να μαντέψει τους λόγους αυτής της ξαφνικής βοήθειας, έχει από καιρό αναφερθεί ότι, ο “Ολλανδός” και ο γιος του είχαν εξαιρετικά αμφίβολες επαφές με Εξωγήινους. Από αυτόπτη μάρτυρα, κάποιος είχε στα φτερά του σκάφους του, σύμβολα, που οι εμπειρογνώμονες στον τομέα, υπαινίσσονται ότι, το σημαδεμένο σκάφος ανήκει σε κάποιον “πρίγκιπα” ενός “βασιλικού οίκου”.

Όπως και να ‘χει, τα πολεμικά σκάφη των Ερπετοειδών, πολέμησαν στο πλευρό των ανθρώπων (μάλιστα, δύο από τα σκάφη τους χάθηκαν στη μάχη), και έδωσαν στο X-22, στα μαχητικά σκάφη του Ontzuka και στα δύο τελευταία ελικόπτερα την ευκαιρία να ξεφύγουν.

Εβδομήντα-δύο λεπτά και 14 δευτερόλεπτα, αφότου είχε αρχίσει η επίθεση, το X-22 και τα μαχητικά σκάφη των Ερπετοειδών με τα πριγκηπικά σημάδια, άνοιξαν τις θωρακισμένες πόρτες του λιμένα απόβασης και έσπευσαν προς την ασφάλεια.

Εκρήξεις από δεκάδες βόμβες άρχισαν να ανατινάζουν τα σκάφη του εχθρού, καθώς απογειωνόταν και, τριάντα πέντε δευτερόλεπτα μετά την διάνοιξη των θυρών, το CED( Κύτταρο-Ηλεκτροστατικής-Διακοπής) εξερράγη, προκαλώντας Από-μοριοποίηση -σε υποατομικό επίπεδο- κάθε μορφής ζωής που είχε μείνει στο εσωτερικό της εγκατάστασης- Εξωγήινης και Γήινης.

Μόνο λίγοι, όσοι βρισκόταν στα βαρέως θωρακισμένα χαμηλότερα επίπεδα του καταφυγίου επέζησαν.

Οι γυναίκες που επέζησαν, μεταφέρθηκαν σε διάφορες άκρως μυστικές στρατιωτικές βάσεις όπου τις “από-προγραμμάτισαν” και τις “αποκατέστησαν”, έτσι ώστε, σιγά-σιγά να επανέλθουν στην κοινωνία, χωρίς να θυμούνται το τι είχαν υποστεί.

Όπως δήλωσε ο μυστηριώδης “Διοικητής Χ”:


«… Από τη δουλειά μου στις μυστικές υπηρεσίες του Στρατού, μπορώ να πω με κάθε βεβαιότητα ότι ένας από τους κύριους λόγους που το κοινό έχει παραμείνει στο απόλυτο σκοτάδι σχετικά με την πραγματικότητα των UFO και των Εξωγήινων, είναι ότι, η αλήθεια, βρίσκεται βασικά πολύ κοντά στο σπίτι μας ώστε να κάνουμε κάτι γι αυτό.

Πώς θα μπορούσε ένας εκπρόσωπος του Πενταγώνου να τολμήσει να ομολογήσει ότι, πέντε ή δέκα χιλιάδες πόδια υπογείως, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ “ΞΕΝΟΣ” ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ;

Πώς θα μπορούσε, για παράδειγμα, τα ταχύτερα βομβαρδιστικά μας να είναι πρόκληση για τους-από αέρος -εισβολείς όταν μπορούμε μόνο να μαντέψουμε για τις διαδρομές που διανύουν προς στην επιφάνεια, ξεφεύγοντας από τα ραντάρ καθώς πετούν τόσο χαμηλά, κατευθυνόμενοι πάλι στην υπόγεια φωλιά τους; … Οι“Greys” κλπ, έχουν δημιουργήσει ένα φρούριο, που απλώνεται και σε άλλα μέρη των ΗΠΑ με τη βοήθεια ενός τεράστιου συστήματος υπογείων σηράγγων που ουσιαστικά υπήρχε πριν από την καταγραμμένη ιστορία …»

Όλοι οι άνδρες που συμμετείχαν σε οποιαδήποτε από τις ομάδες επίθεσης, είτε υπέστησαν “νοητική – διαγραφή” ή τηρούν το απόρρητο με το φόβο του θανάτου, ή εξολοθρεύτηκαν.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από πληροφοριοδότες υψηλού επιπέδου μετά τη μάχη, από ιδιοτελείς πολιτικούς και την ελίτ που δεν είχε σε τίποτα να κάνει με την έναρξη της επίθεσης, αλλά που είχαν να κάνουν με την απόκρυψη κάθε πληροφορίας σχετικά με αυτό το γεγονός – Branton)

Λόγω του ότι, οι υπεύθυνοι αξιωματικοί θεωρούνταν ήρωες από πολλούς της πολιτικής δεξιάς που πήρε τον έλεγχο στην Ουάσιγκτον το 1981 οι περισσότεροι προστατευόταν από την αλλαγή της πολιτικής ελίτ.

Πολλοί από εκείνους που είτε είχαν υποστηρίξει ανοιχτά την υπόθεση των Εξωγήινων, είτε είχαν ωφεληθεί από αυτό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν από τη θέση τους για σχεδόν δέκα χρόνια . Μόνο όταν ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος έγινε Πρόεδρος, οι Εξωγήινοι μπόρεσαν να επιστρέψουν, αλλά και πάλι σε πολύ μικρότερους αριθμούς.

Η Μάχη του Dulce διέλυσε την ελπίδα των Εξωγήινων για χρήση της γης ως μια δεξαμενή αναπαραγωγής για ένα υπο-είδος, ή για να αναλάβουν τη διοίκηση του πλανήτη κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον. Ενώ οι Greys επανεκκίνησαν το πρόγραμμα αναπαραγωγής το 1993 και, μερικά από τα χαμηλότερα επίπεδα της εγκατάστασης στο Dulce ξανάνοιξαν το 1998, οι αριθμοί είναι σε δεκάδες ή εκατοντάδες, αντί των χιλιάδων.

Και η Διοίκηση Διατήματος (USAF) παρακολουθεί πλέον όλα τα Εξωγήινα σκάφη, με τη συνεχή απειλή ότι, οι άκρως απόρρητες “πτήσεις” μπορεί να αντιδράσουν και να επιτεθούν σε έναν αλλόκοσμο εχθρό ανά πάσα στιγμή, με δραματικά αποτελέσματα …

Πάνω από 50 χρόνια έντονου ενδιαφέροντος για τα UFO η έρευνα, η αξιολόγηση και οι θεωρίες από αμέτρητους λάτρεις των UFO, επιτρέπουν στους σύγχρονους ερευνητές του πεδίου, την καλύτερη εξετάση, αξιολόγηση και τον προσδιορισμό πολλών από τα ασυνήθιστα αερομεταφερόμενα αντικείμενα που έχουν αναφερθεί. Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό των εκθέσεων εξακολουθεί να διαφεύγει της θετικής αναγνώρισης.

Οι φήμες για το τι έγινε στο Dulce το 1979 έχουν ήδη υποβαθμιστεί σε μύθο, στο τέλος του 20ου αιώνα.


Πράγματι, οι επίμονοι “απατεώνες” που ασχολούνται με αυτές τις εκθέσεις, έχουν βοηθήσει την USAF να καλύψει την αλήθεια των γεγονότων που έγιναν στο Dulce και συνεχίζουν να βοηθούν στην προσπάθεια απόκρυψης της ερειπωμένης εγκατάστασης και εκείνων που πήραν μέρος στο γεγονός.

Άνδρες όπως ο αξιωματικός πληροφοριών William Cooper που έχουν γίνει πολύ χαλαροί με τη γνώση της αλήθειας, μπορεί να αμφισβητηθούν με οποιοδήποτε τρόπο, ή να εξολοθρευτούν αν αποτελέσουν πολύ μεγάλη απειλή.

Θα πρέπει να είναι σαφές από τις ενέργειές τους, καθώς και την προθυμία τους να αμφισβητήσουν την εξουσία, ότι, σε αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει ποτέ ξανά να επιτραπεί μια τέτοια θέση εξουσίας ή αρχής (ή μάλλον, αυτή είναι η νοοτροπία της Γήινης και shapeshifting Ελίτ)

Ενώ ο “Ολλανδός” εξολοθρεύτηκε το 1996 και ο γιος του θα είναι στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του, η ίδια η νοοτροπία που δημιούργησε τέτοια άτομα θα πρέπει να συνθλιβεί προκειμένου η ανθρώπινη φυλή να ζήσει ειρηνικά με τους Εξωγήινους.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: αλλά από την άλλη, η εκδοχή της “ειρήνης” μεταξύ της ελίτ και των Εξωγήινων Greysμοιάζει περισσότερο με “αφομοίωση” – Branton)

Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας που μπορεί να χαθεί από εκείνους τους λίγους που γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει, θα είναι ένα άξιο αντάλλαγμα για την καταπληκτική τεχνολογία που θα έρθει στα χέρια της ανθρώπινης ελίτ (αυτό είναι το επιχείρημά της) που λαμβάνει μέρος στη νέα μεταβίβαση.

Αυτό φυσικά, δεν μπορεί να γίνει εύκολα έως ότου η αντοχή όλης της ανθρωπότητας, έχει εξαφανισθεί είτε μέσω επανεκπαίδευσης είτε μέσω κατάκτησης.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτή είναι η διαστρεβλωμένη αιτιολογία της “ελίτ” που θα ξεπουλήσει τον πλανήτη μας, για το δικό της ιδιοτελές, προσωπικό κέρδος – Branton)


Ένα από τα βασικά διδάγματα που πρέπει να αντληθούν από τη μάχη στο Dulce είναι ότι, εφ ‘όσον υπάρχουν μικρές, άρτια εκπαιδευμένες και καλά εξοπλισμένες ανθρώπινες δυνάμεις, που μπορεί, επιτρέπεται, ή πρόκειται να αναλάβουν δράση με δική τους πρωτοβουλία για να προστατεύσουν τους ανθρώπους της Γης, η εύκολη κατάκτηση του πλανήτη γίνεται δύσκολη.

Ένας Τμηματοποιημένος στρατός, με ορισμένους κλάδους, τόσο Άκρως Απόρρητους, για τους οποίους, ακόμη και η πολιτική ελίτ που κυβερνά τη χώρα δεν είναι πολύ σίγουρη για το τι υπάρχει εκεί έξω, είναι μια απειλή για κάθε εχθρό. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν απόρρητα όπλα της USAF που κανείς στο Πεντάγωνο δε γνωρίζει ότι υπάρχουν, παρά μόνο σαν μύθος.

Αν η ανθρωπότητα επιζήσει αρκετό καιρό ώστε να πάρει μια ιστορική θέση στις πολιτισμένες κοινωνικές δομές του σύμπαντος, θα πρέπει είτε να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε μορφή ζωής που θα βλάψει εκείνη ή τον πλανήτη, ή να παραδοθεί σε κάποιο είδος διαπλανητικής αστυνομικής δύναμης που θα την προστατεύσει.

Προς το παρόν, μόνο φήμες μιας τέτοιας αστυνομικής δύναμης έχουν φθάσει σε όσους γνωρίζουν, αφήνοντας την αυτοάμυνα ως τη μόνη πραγματική επιλογή. Οι άνδρες που επιτέθηκαν στην εγκατάσταση του Dulce το 1979 κατάλαβαν αυτή την πραγματικότητα, και πήραν το έργο της υπεράσπισης της ανθρωπότητας στα χέρια τους.

Κάποιος, μπορεί να κάνει μόνο υποκειμενικές εικασίες για το, τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαν κάνει αυτό που έκαναν.

PLAYERS

BRIGADIER GENERAL H.C. ADERHOLT: Mission Commander.

COLONEL CHARLES BECKWITH: Commander of Delta Force and CAT-1.

J.V. CHAMBERS: Engineer for Bechtel.

WILLIAM COOPER: Intelligence Officer.

COLONEL R.H.C. DONLON: Commander CAT-4.

DAVID GRIGGS: Astronaut, liberated UFO.

COMMAND SGT. MAJOR E.L. HANEY: Delta Force Commander/Writer

GENERAL R.T. HERRES: Commander of USAF Communications Command at Scott Air Force Base, Ill.

KARL GORDON HENIZE: Organized mission flight teams.

GENERAL D.C. JONES: Chairman Joint Chiefs of Staff.

CAPTAIN W.R. LEATHERS: Commander CAT-2.

R.E. McNAIR: Laser expert, liberated UFO.

LIEUTENANT COLONEL E.S. ONIZUKA: Commander of FAT, liberated UFO.

ROSS PEROT: Helped to fund the mission.

MAJOR E.L. RICHARDS, JR.: ‘The Dutchman’ – Commander in Chief of the Dulce Mission, Head of I.S.

CAPTAIN M. RICHARDS: Commander of CAT-3.

COLONEL S.A. ROOSA: Commander MAT.

EDWIN WILSON: Helped to fund the mission.

TERMS

CAT = Combat Assault Team.

FAT = Filter Attack Team.

MAT = Material Acquisition Team.

IS = International Security

VAT = Victim Assistance Team.

CUT = Clean up Team.

***
Διαβάστε το άρθρο στα Αγγλικά: The Battle at Dulce

***
Μελετήστε σχετικά άρθρα και ανακαλύψτε και άλλα μέσα στο terra papers

Ολική Επαναφορά: Συνέντευξη με τον Mark Richards

Μετεωρολογικός Πόλεμος, Αεροψεκασμοί

Οι επικίνδυνοι μύθοι της Φουκουσίμα

Το Ισλάμ Κατασκευάστηκε Από το Βατικανό

Suncruiser η “συγκομιδή”, Albert Pike

Άγγλο-Σαξονική Αποστολή

… και Το Νερό Της Φύσης Υπό Έλεγχο

NASA SOHO, Suncruiser, Stargates, WAR

Ανακεφαλαίωση: Η Τέχνη της Ελευθερίας!

DENVER AIRPORT, κάτι νοσηρό συμβαίνει εκεί !


http://www.terrapapers.com/

Περισσότερα... »

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Άλλος με το αεροπλάνο μας; Η Elinair ξεκινά πτήσεις από και προς Θεσσαλονίκη!


Μέσα στο Φεβρουάριο θα ξεκινήσουν τα δρομολόγια με το πρώτο αεροσκάφος της αεροπορικής εταιρείας Ellinair, η οποία είναι μέλος του ταξιδιωτικού οργανισμού Mouzenidis Travel, που περιλαμβάνει έντεκα εταιρείες διαφόρων δραστηριοτήτων με επίκεντρο τον τουρισμό.



Η Ellinair έλαβε από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τις σχετικές εγκρίσεις και μπορεί να ξεκινήσει τις πτήσεις.

Η εταιρεία έχει στην κατοχή της δύο αεροσκάφη τύπου RJ85, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν πτήσεις μέσης απόστασης έως και τέσσερις ώρες, με χωρητικότητα 96 θέσεων, αναφέρει το euro2day.gr.

Το πρώτο αεροσκάφος θα διατεθεί για δρομολόγια από την Θεσσαλονίκη μετά τις 5 Φεβρουαρίου 2014, ενώ το δεύτερο θα αρχίσει πτήσεις από τον ερχόμενο Απρίλιο. Τα αεροσκάφη της Ellinair θα εκτελούν δρομολόγια για πελάτες του Ομίλου Μοuzenidis Travel με κύριες αγορές προέλευσης τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Σύμφωνα με στελέχη της εταιρείας, οι επισκέπτες που αναμένεται να διακινηθούν το 2015 από τον όμιλο υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τις 500.000. Τα δε αεροσκάφη θα διατίθενται προς ναύλωση (charter) σε ενδιαφερόμενους, εφόσον υπάρχει σχετική διαθεσιμότητα.

Σύμφωνα με όσα είχαν γίνει γνωστά τον περασμένο Νοέμβριο η Ellinair πρόκειται να αποκτήσει συνολικά 5 αεροσκάφη με τα οποία θα δραστηριοποιηθούν στις αγορές της Ρωσίας αλλά και των υπολοίπων αγορών της ανατολικής Ευρώπης στις οποίες οι Mouzenidis Travel έχει αναπτύξει έντονη δραστηριότητα.


http://www.eirinika.gr


Περισσότερα... »

Ο Πολιτισμός του Κοινού Καλού. Από τον Πέδρο Ολάγια


[…] Μέχρι τότε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν ήταν πολίτης. Υπήρχαν πολιτισμοί της κορυφής, της συγκεντρωτικής εξουσίας, σε ένα βασιλιά – θεό, ή της μοιρασμένης εξουσίας ανάμεσα σε μια κάστα΄ όχι όμως πολιτισμοί Κοινωνίας Πολιτών. Η δημοκρατία δημιουργήθηκε με βάση το «δήμο»: ένα λαό με συνείδηση της αξιοπρέπειάς του και διατεθειμένο να την ασκήσει.

[…] κι ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κυριαρχούσαν οι μοναρχίες και το κύρος του κατεστημένου, οι ελληνικές συμπολιτείες, διέπονταν από συνελεύσεις ελεύθερων πολιτών, δεσμευμένων στον προσδιορισμό του Κοινού Καλού. Αυτό το εύθραυστο σύστημα δημοκρατίας, βασισμένο στην πολιτική αρετή του ατόμου, επιβίωσε κατά τη διάρκεια πολλών γενεών παρά τις όποιες συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των Ελλήνων. Αν τελικά υπέκυψε ήταν εξαιτίας της πλεονεξίας κάποιων προδοτών ή της άφιξης εξωτερικών εισβολέων

[…] Φαίνεται απίστευτο αλλά από τον μακρινό Οκτάβιο Αύγουστο ως την Ανεξαρτησία των ΗΠΑ, τη Γαλλική Επανάσταση και τις μεταγενέστερες αστικές επαναστάσεις, καμία χώρα του κόσμου δεν κυβερνήθηκε από ένα σύστημα με πλήρως δημοκρατικές και συνταγματικές αξιώσεις. Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες του σήμερα, κληροδοτημένες περισσότερο από τη ρωμαϊκή respublica παρά από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, δεν είναι παρά ολιγαρχίες που αναζητούν νομιμότητα σε μια αμφιλεγόμενη λαϊκή υποστήριξη.



«Όταν ήμουν παιδί με παραξένευε που η Ελλάδα ήταν παρούσα πάντα στο πρώτο κεφάλαιο κάθε βιβλίου.

Είτε αφορούσε ιστορία, είτε μαθηματικά, ή οτιδήποτε άλλο, η Ελλάδα ήταν πάντα στην αρχή, στον ορίζοντα.

Την φανταζόμουν καταπράσινη, με πηγές, με δάση, με ομίχλη, σαν τα τοπία της γενέτειράς μου της Αστούριας.

Αυτά είναι τα πραγματικά τοπία της Ελλάδας. Ένας τόπος, ένα όνομα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει χαράξει το δικό του τοπίο στο μυαλό του κάθε δυτικού.

Για πολλούς το ελληνικό τοπίο είναι το ισορροπημένο και αιώνιο περίγραμμα ενός ναού΄ για άλλους, αυτό το ριζωμένο στη φαντασία τοπίο, είναι ένα τοπίο με ερειπωμένες κολώνες, η θάλασσα και τα νησιά του Ομήρου, τα πράα και γαλήνια βοσκοτόπια της Αρκαδίας, ή η μεγαλοπρεπής σιλουέτα της κλασικής Αθήνας.


Αλλά γιατί η Ελλάδα; Γιατί η Ελλάδα έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά μέσα μας; Γιατί ξανά και ξανά όλα τα μονοπάτια μας οδηγούν σε εκείνη;

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπήρξαν κι άλλοι πολιτισμοί, αλλά το βέβαιο είναι ότικανένας, μα κανένας άλλος πολιτισμός, δεν έχει τόσο επανεκτιμηθεί, επανερμηνευτεί, διασωθεί και οικουμενικοποιηθεί, όσο ο ελληνικός πολιτισμός.

Στο ελληνικό τοπίο οι ελιές σχηματίζουν μια γεωμετρία ρυθμική και αρχαία που διαταράσσεται που και που από την αιφνίδια παρουσία ενός κυπαρισσιού.

Ως αιωνόβιο δέντρο, κάθε ελιά τούτης της γης είναι ένα αυθεντικό φυσικό μνημείο που φέρνει σε στενή επαφή τους ανθρώπους του σήμερα με τους πιο άμεσους προγόνους τους, που εκείνοι τη μπόλιασαν, την κλάδεψαν, τη ράβδισαν, και μεγάλωσαν τρώγοντας τους καρπούς της.

Συναρπάζει η σκέψη πως κατά πάσα πιθανότητα από την αρχαιότητα το ελαιόλαδο έχει πάντοτε την ίδια γεύση. Προκαλεί ίλιγγο.

Ο Όμηρος ονόμασε την ελιά καταπράσινη, με νόστιμο καρπό, με φύλλα στενά και πυκνά, που βλασταίνει αγέρωχη. «χλοερά, αγλαόκαρπος, τανύφυλλος και τηλεθόωσα ελαία».

Προτού ακόμα εμφανιστεί το αλφάβητο, οι κάτοικοι αυτών των εδαφών αναπαριστούσαν με χαρακτήρες σχεδόν εικονικούς, με αιώνια σύμβολα που θα μπορούσαν να έχουν χαραχτεί και σήμερα, τις λέξεις ελαιόδεντρο, ελιά και λάδι.

Και λέγεται ότι η θεά Αθηνά που δώρισε στους ανθρώπους τον αυλό, το άροτρο, την πήλινη χύτρα, τον ζυγό για τα βόδια, το χαλινάρι του αλόγου, το άρμα και το πλοίο, που τους δίδαξε την επιστήμη των αριθμών και τις τέχνες της κουζίνας και της κλωστικής, που θεμελίωσε το δικαστήριο με σκοπό να ενώσει δικαιοσύνη με λογική, παραχώρησε στους θνητούς ως σύμβολο πλήρους θεϊκής καλοσύνης μια ελιά.

Είναι το δέντρο που η Αθηνά έκανε να βλαστήσει κάποτε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, γύρω από το οποίο οικοδομήθηκε αργότερα το Ερέχθειο.

Και η άμπελος ήταν ένα δώρο των θεών. Ο Διόνυσος τη γνώρισε στους ανθρώπους, και μύησε τον Ικάριο και τον Οινέα στην επεξεργασία και τα μυστικά του κρασιού.

Από την πλευρά τους η Δήμητρα και η Κόρη, οι θεές της Ελευσίνας, έδειξαν στον πρίγκιπα Τριπτόλεμο την καλλιέργεια του σταριού, και του έδωσαν ένα άρμα που το έσερναν φτερωτά φίδια, για να εξαπλώσει τη γνώση του στον κόσμο.


Σιτάρι, αμπέλι και ελιά΄ ψωμί, κρασί και λάδι. Τα τρία συστατικά που πάνω τους ο μεσογειακός πολιτισμός στηρίχτηκε και έφτασε ως εδώ.

Και τι γνωρίζουμε γι’ αυτά πριν από την Ελλάδα; Ελάχιστα, σχεδόν τίποτα.

Πιθανόν και άλλοι λαοί να γνώριζαν το στάρι, το αμπέλι και την ελιά, πριν ή και ταυτόχρονα με τους Έλληνες, αλλά όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις οι Έλληνες ήταν με τους μύθους και τα έργα τους, που δημιούργησαν με αυτά έναν πολιτισμό.


Κάθε γωνιά της ελληνικής γης είναι στην πραγματικότητα το σκηνικό ενός μύθου. Εκεί βρίσκονται οι κορυφές του Ολύμπου, η ιερή κατοικία των Θεών, τα νερά που πάνω τους ο Χάροντας περνούσε απέναντι τις ψυχές με τη βάρκα του, η παραλία που η Αθηνά έκανε τον Οδυσσέα να συνειδητοποιήσει ότι είχε φτάσει επιτέλους στην πατρίδα του.

Έχω δει να σουρουπώνει ο ουρανός του Γενάρη πάνω απ’ τα νερά του ποταμού Ελίσσοντα, όπου οι Ερινύες κυνήγησαν τον Ορέστη με τα μαστίγια των δακτύλων τους. Τα βήματά μου με οδήγησαν ως την απόμακρη σπηλιά όπου η Ρέα ξεγέλασε τον Κρόνο δίνοντάς του μια πέτρα τυλιγμένη σε σπάργανα ως την κορυφή της Αλιφείρας όπου η Αθηνά αναδύθηκε ως πάνοπλη κόρη από το κεφάλι του πατέρα της Δία, ως τη λιμνοθάλασσα όπου ο Αλφειός ερωτεύτηκε την Αρετούσα και όπου ο Ηρακλής κατατρόπωσε με τα βέλη και τα χάλκινα κύμβαλά του τις τρομερές Στυμφαλίδες Όρνιθες, και ως την κορυφή του Λυκαίου Όρους όπου οι πελασγοί λάτρευαν ισότιμα τον Δία και τον Πάνα.

Αναμφίβολα, η Ελλάδα οφείλει στη γοητεία των μύθων της ένα μεγάλο μέρος της απήχησης που έχει στις καρδιές μας.


Οι Έλληνες μας κληροδότησαν τους μύθους, τις αρχαιότερες ιστορίες του πολιτισμού μας.

Οι εικόνες τους μας ενώνουν με τους ανθρώπους κάθε εποχής, ο συμβολισμός τους έχει γονιμοποιήσει επανειλημμένα τις εκφράσεις του πολιτισμού μας και η θέση τους στη συλλογική μνήμη δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμία άλλη ιστορία, παρελθούσα ή μελλοντική.

Στην πραγματικότητα αγνοούμε ακόμα το αμάλγαμα που συνιστά αυτές τις παράξενες ιστορίες θεών και ανθρώπων, αλλά ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, ότι:


Ο ελληνικός μύθος κατόρθωσε να φέρει εις πέρας, το λεπτό εγχείρημα,να θολώσει τα σύνορα μεταξύ του ανθρώπου, της φύσης, και του θείου.

Χάρις στους μύθους η γεωγραφία της Ελλάδας είναι μοναδική στον κόσμο, γιατί σε αυτήν, η φυσική ιστορία είναι και ανθρώπινη και θεϊκή.

Τοποθετώντας τη γέννηση, το ανάθρεμμα και τις περιπέτειες θεών, στους ίδιους τόπους όπου οι άνθρωποι κατοικούσαν, ο μύθος κατόρθωσε να εντάξει τον άνθρωπο στη φύση και στο θείο, καθιστώντας τον μέτοχο της μηχανικής και της αρμονίας τους.


Με αυτόν τον τρόπο οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν μια μέθοδο για να κ α τ α ν ο ή σ ο υ ν τον κόσμο, και όχι έναν αφελή τρόπο για να τον εξηγήσουν.

Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν ως λαός μέσα στο φαντασιακό των μύθων, έδωσαν με αυτούς συνοχή στην ταυτότητά τους ως έθνος, έδωσαν έκφραση στη θρησκεία και τον πολιτισμό τους, και καλλιέργησαν με τη φύση μια σχέση ενσωμάτωσης και σεβασμού.

Και δεν ήταν μόνο οι δημιουργοί των μύθων, αλλά και οι πρώτοι ερευνητές και κριτικοί τους.


Οι ίδιοι οι Έλληνες που μας μετέδωσαν τους μύθους, αναρωτήθηκαν επανειλημμένα για το νόημά τους και όρισαν ενώπιόν τους το πεδίο της λογικής.

Για άλλους λαούς και άλλες θρησκείες, η εξερεύνηση της φύσης, η προσέγγιση στο ανθρώπινο, το σωματικό και το εγκόσμιο, σηματοδοτούσε επικίνδυνη απομάκρυνση από το θεϊκό. Για τους έλληνες, δεν ίσχυε αυτή η σύγκρουση.

Γι’ αυτό και μας κληροδότησαν μια στάση ξένη προς το δόγμα, και ανοιχτή προς τον θαυμασμό και τη γνώση.

Αργότερα, η Ευρώπη απαξίωσε αυτή τη στάση, στη διάρκεια αιώνων σκοταδισμού και θρησκευτικού φονταμενταλισμού, και όποτε προσπάθησε να την επανακτήσει, το έκανε κοιτώντας ξανά την Ελλάδα.

Ευνοημένοι από την ανοιχτή και ενοποιητική διάλεκτο του μύθου, οι Έλληνες απολάμβαναν μια πίστη χωρίς δόγμα.


Η θρησκεία τους δεν συνίστατο σε ένα πιστεύω, αλλά σε μια στάση απέναντι στο μυστήριο, και μια στάση καταφανέστατα ταπεινή.

«Ζευ, όποιος κι αν είσαι…», βάζει το χορό να πει ο Αισχύλος, «…αν έτσι αγαπάς να σε καλούνε, κι εγώ έτσι θα σε λέω. Να συγκριθεί με σένα τίποτα δε βρίσκω όλα κι αν τα σταθμίσω αν στ’ αλήθεια θέλω να πλήξω κάθε μάταιο φροντίδας άγχος».


Αυτή η στάση συμβούλευε τους Έλληνες να μην εξαίρουν από τη λατρεία τους, τούς θεούς που δεν γνώριζαν.

Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος, ανεβαίνοντας στα βράχια του Άρειου Πάγου στην Αθήνα, συνάντησε έναν αλλόκοτο βωμό, αφιερωμένο «τω άγνωστω θεώ», και μπόρεσε έτσι να πει σε εκείνους τους ανθρώπους τους ανοιχτούς σε οποιονδήποτε νεωτερισμό, ότι γι’ αυτόν το θεό που εκείνοι λάτρευαν χωρίς να γνωρίζουν ερχόταν να τους μιλήσει. Όλοι τον άκουσαν΄ μερικοί τον πίστεψαν, άλλοι όχι.

Απέναντι σε τόσους ιερούς πολέμους που γέμισαν με αίμα τους αιώνες, απέναντι στη θρησκευτική αδιαλλαξία που ακόμα και σήμερα υφίσταται ο κόσμος στον οποίο ζούμε, η εν λόγω ταπεινή στάση, εξακολουθεί να είναι επαναστατική.


Η απουσία δογμάτων, το άνοιγμα προς νέες ιδέες, ο θαυμασμός και η αμφιβολία, υπήρξαν τα συστατικά μιας στάσης δημιουργικής και γενναίας, που οι Έλληνες ονόμασαν Φιλοσοφία.

Η φιλοσοφία, ως πράξη ελεύθερη και κριτική, ως γνώση που δεν έρχεται εκ των άνωθεν, αλλά συγκροτείται μέσα από προβληματισμό και διάλογο, είναι μια ιδιότητα που γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε στην Ελληνική γη.

Και σε άλλα μέρη υπήρξαν ιδιοφυείς, σοφοί και πεφωτισμένοι, αλλά όχι πνευματικοί σύντροφοι, ίσοι στην αναζήτηση της αλήθειας.

Η Αγορά της Αθήνας, υπήρξε και πολύ καιρό το σημείο συνάντησης εκείνων που χωρίς αντιζηλία μοιράστηκαν το όνομα του φιλοσόφου.


Εκείνοι οι πρόδρομοι έκαναν την ίδια τους τη σκέψη αντικείμενο του προβληματισμού τους, εξάσκησαν και ανέλυσαν ακατάπαυστα την ικανότητα της επιχειρηματολογίας, διδάχτηκαν και δίδαξαν την αμφισβήτηση, και αναθεώρησαν το κατεστημένο, χωρίς να φοβούνται να εκτεθούν στο κενό.

Ο Αναξαγόρας, ο Πρωταγόρας, ο Ιππίας, ο Γοργίας, ο Κριτίας, ή ο Σωκράτης, δεν ήταν ακριβώς σοφοί΄ ήταν φίλοι της γνώσης, της σοφίας, ήταν φιλόσοφοι.

Από τον Σωκράτη, έχει μείνει σε μας το πορτραίτο του πιο γνήσιου αναζητητή της αρετής, της οποίας την ύπαρξη δήλωσε, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι την κατέχει.

Από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μένουν τα πιο μεγαλειώδη και πολυσύχναστα οικοδομήματα της παγκόσμιας σκέψης.


Αλλά όλοι αυτοί εν συνόλω, σοφιστές, ακαδημαϊκοί, περιπατητικοί, επικούρειοι, στωικοί ή κυνικοί, άφησαν ένα κληροδότημα πιο αληθινό και ανατρεπτικό ακόμα και από τα συμπεράσματά τους: Τη στάση τους.

Ενάντια σε εκείνους που τόσες φορές πίστεψαν ότι κατέχουν την αλήθεια ή είχαν τη φιλοδοξία να επιβάλλουν το καλό, η ελληνική φιλοσοφία πρόταξε μια ταπεινόφρονα και άψογη στάση:


Την αναζήτηση της γνώσης ασκούμενοι την ελευθερία.

Πάνω από την Αγορά της Αθήνας υψώνονται τρεις βραχώδεις δεντρόφυτοι λόφοι: ο λόφος των Μουσών, ο λόφος των Νυμφών, και ο ονομαζόμενος λόφος της Πνύκας.


Αυτός ο τελευταίος, που η γυμνή του κορυφή κοιτάζει αντικριστά την Ακρόπολη, είναι το εμβληματικό λίκνο ενός άλλου μεγάλου κληροδοτήματος των Ελλήνων: της δημοκρατίας.

Η σύγχρονη ιστοριογραφία συνήθως αναφέρει ότι η ευφορία από τις αθηναϊκές νίκες κατά των Περσών και η μετέπειτα οικονομική και ηθική άνθιση, άνοιξαν το δρόμο για την εμφάνιση της δημοκρατίας. Τι απλοϊκότητα!

Όλοι ξέρουμε πως στην ιστορία του κόσμου υπήρξαν πολλές νίκες που προσκόμισαν υλικό πλούτο και αισθήματα σιγουριάς και υπεροχής, και που ωστόσο ούτε κατά διάνοια δεν δημιούργησαν κάτι ανάλογο.


Η δημοκρατία αναδύθηκε από την ψυχή των Ελλήνων, που από τον Όμηρο είχαν συνειδητοποιήσει πως η ζωή κάθε ανθρώπου, «ανδρός ψυχή», είναι μοναδική και πολυτιμότερη από οποιονδήποτε θησαυρό ή φιλοδοξία.

Γεννήθηκε από την επιθυμία καθορισμού του ό,τι είναι έμφυτο στον άνθρωπο, από την ασταμάτητη αναζήτησή του ό,τι είναι πανανθρώπινο, και από την πεποίθηση ότι η ιδέα της δικαιοσύνης και η παρόρμηση της θέλησης, κατοικούν εκ φύσεως σε κάθε ανθρώπινο ον.

Εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια, μέσα στο ελάχιστο περιθώριο λίγων δεκαετιών, έλαβε σάρκα και οστά στο προσκήνιο αυτής της πλατείας, μια μοναδική λειτουργία:


Για πρώτη φορά εμπνεύστηκε σε ένα λαό το ζωηρό συναίσθημα μιας κοινωνίας πολιτών ενεργούς, ελεύθερης, υπεύθυνης, και δημοκρατικής.

Κατά τη διάρκεια της εποχής του Περικλή, συναντιόνταν σ’ αυτή την απλωσιά ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Φειδίας, ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης, η Ασπασία, ο Αναξαγόρας, ο Πρωταγόρας, ο Γοργίας, ο Ιππίας, ο Αντίφων, και ο Σωκράτης. Πόσο εύκολα λέγεται! Από όλους αυτούς, και από άλλους που ήρθαν αργότερα κληρονομήσαμε την κοινωνία πολιτών.

Μέχρι τότε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν ήταν πολίτης.

Υπήρχαν πολιτισμοί της κορυφής, της συγκεντρωτικής εξουσίας, σε ένα βασιλιά – θεό, ή της μοιρασμένης εξουσίας ανάμεσα σε μια κάστα΄ όχι όμως πολιτισμοί Κοινωνίας Πολιτών.


Η δημοκρατία δημιουργήθηκε με βάση το «δήμο»: ένα λαό με συνείδηση της αξιοπρέπειάς του και διατεθειμένο να την ασκήσει.

Η εμπειρία των ελληνικών πόλεων με τα όποια ελαττώματα θα μπορούσαν να επισημανθούν, προσέδωσε στην κοινωνία της εποχής εκείνης αισθήματα ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας, υπευθυνότητας, και συμμετοχής στον ορισμό και την υπεράσπιση του Κοινού Καλού, που ήταν άγνωστα μέχρι τότε και δυστυχώς και στις εποχές που ακολούθησαν.

Η ελληνική δημοκρατία είχε ως υπέρτατα ιδανικά την ελευθερία και την ισότητα, ιδανικά που, από αυτό το βήμα υπεράσπισαν οι πολίτες, μέσω της δύναμης του λόγου.

Από τη μια ελευθερία του λόγου, κατ’ ιδίαν ή δημοσίως, ελευθερία συμμετοχής στην πολιτική, ελευθερία να ζει κανείς σύμφωνα με τις προσωπικές του επιθυμίες. Από την άλλη, ισονομία ή ισότητα απέναντι στο νόμο, ισοπολιτεία ή ισότητα στα πολιτικά δικαιώματα΄ ισηγορία ή ισότητα στη χρήση του λόγου.

Και μαζί με αυτά τα δικαιώματα, μια αρετή: η παρρησία, η αρετή να συμμετέχεις και να χρησιμοποιείς το λόγο για να υπερασπίζεσαι την αλήθεια.

Η λαμπρότητα αυτών των ιδεών, τώρα που τις αναπολούμε ανόθευτες από το ύψος αυτού του βράχου, μας αποκαλύπτει το πόσο εύθραυστη και ασαφής ακόμα και σήμερα είναι η δημοκρατία στον κόσμο.

Όχι μόνο η Αθήνα, αλλά και τα νησιά και όλα τα μέρη της ελληνικής χερσονήσου, καλλιέργησαν με μόχθο τα ιδανικά της δημοκρατίας.

Από τη μια και από την άλλη πλευρά των νερών του Κορινθιακού κόλπου εκτείνονται τα εδάφη δύο εκ των σπουδαιότερων συμπολιτειών της Ελλάδας: Από τη νότια πλευρά των Αχαιών στις αντικρινές ακτές των Αιτωλών.


Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κυριαρχούσαν οι μοναρχίες και το κύρος του κατεστημένου, οι ελληνικές συμπολιτείες, διέπονταν από συνελεύσεις ελεύθερων πολιτών, δεσμευμένων στον προσδιορισμό του Κοινού Καλού.

Αυτό το εύθραυστο σύστημα δημοκρατίας, βασισμένο στην πολιτική αρετή του ατόμου, επιβίωσε κατά τη διάρκεια πολλών γενεών παρά τις όποιες συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των Ελλήνων.

Αν τελικά υπέκυψε ήταν εξαιτίας της πλεονεξίας κάποιων προδοτών ή της άφιξης εξωτερικών εισβολέων.

Στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου, έλαβε χώρα η περίφημη μάχη του Ακτίου, η στρατιωτική πανωλεθρία του Μάρκου Αντωνίου και της Κλεοπάτρας, που έχρισε τον Οκτάβιο πρώτο Ρωμαίο αυτοκράτορα.

Φαίνεται απίστευτο αλλά από τον μακρινό Οκτάβιο Αύγουστο ως την Ανεξαρτησία των ΗΠΑ, τη Γαλλική Επανάσταση και τις μεταγενέστερες αστικές επαναστάσεις,καμία χώρα του κόσμου δεν κυβερνήθηκε από ένα σύστημα με πλήρως δημοκρατικές και συνταγματικές αξιώσεις.


Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες του σήμερα, κληροδοτημένες περισσότερο από τη ρωμαϊκή res publica παρά από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, δεν είναι παρά ολιγαρχίες που αναζητούν νομιμότητα σε μια αμφιλεγόμενη λαϊκή υποστήριξη.

Η ελληνική δημοκρατία έπεσε στη λήθη. Η ίδια λέξη δημοκρατία, άργησε δύο χιλιάδες χρόνια να μπει στις δυτικές γλώσσες και η ακριβής ιδέα του τι σημαίνει αυτή η μορφή διακυβέρνησης ανασυγκροτήθηκε από ιστορικούς και φιλολόγους μόλις πριν από δύο αιώνες με βάση τα κείμενα του Θουκυδίδη, του Ισοκράτη, του Δημοσθένη και του Ηρόδοτου.


Η διερεύνηση του παρελθόντος με τρόπο κριτικό και συλλογιστικό ήταν κι αυτή, στη σύλληψή της, μια ελληνική πρωτοβουλία. Πρωτοπόρος αυτού του εγχειρήματος υπήρξε ο Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό. Ένας αεικίνητος ταξιδιώτης γεννημένος σε μια ελληνική πόλη που βρισκόταν στον έλεγχο των Περσών.

Ο Ηρόδοτος δεν είχε την πρόθεση να χαράξει μια μυθική γενεαλογία ούτε να συνθέσει μια εποποιία, αλλά να καταλάβει τις αιτίες που είχαν διαμορφώσει την εποχή του και τον λόγο που τον οδήγησε στην εξορία: να συνειδητοποιήσει δηλαδή την πραγματική προέλευση της σύγκρουσης μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων.

Γι’ αυτό άρχισε να ταξιδεύει στη Μεσόγειο και να επιζητά διακαώς απευθείας μαρτυρίες από παρόντες στα γεγονότα μάρτυρες και από τους διαδόχους τους.

Διέσχισε ερευνώντας τα νησιά του Αιγαίου, τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, την Αίγυπτο, τη Βαβυλωνία, την Τύρο, τη Νότιο Ιταλία, και σχεδόν όλη την Ελλάδα, ώσπου να ανασυνθέσει ό,τι είχε συμβεί στον κόσμο κατά τη διάρκεια της εποχής των τεσσάρων Περσών βασιλέων: του Κύρου, του Καμβύση, του Δαρείου και του Ξέρξη.


Με τη μακρά και ευσυνείδητη εργασία του, ο Ηρόδοτος επινοούσε κάτι νέο: την Ιστορία. Μια λέξη, που εμφανίζεται πρώτη φορά στο έργο του, σημαίνοντας επακριβώς «έρευνα».

Ο διανοητικός μόχθος άσκησε τον Ηρόδοτο στην ανεκτικότητα. Αυτός είναι ο περίφημος όρμος του Μαραθώνα (βλ. βίντεο) που εκτυλίχθητε η σκηνή της Μεγάλης μάχης μεταξύ των Ελλήνων και Περσών που αφηγήθηκε ο ιστορικός.


Η Ιστορία που μας άφησε κληρονομιά ο Ηρόδοτος είναι δοσμένη χωρίς οξυθυμία αλλά με ενσυναίσθηση. Είναι καρπός μιας οπτικής σεβασμού και ανεκτικότητας προς όλους τους λαούς και προς τις συνήθειές τους, καρπός ενός ανοιχτού πνεύματος.

Από την άλλη καταδικάζει σταθερά τον πόλεμο, όπως και συμπάσχει με τα βάσανα και τις κακοτυχίες και των δύο πλευρών.

Σε αυτόν τον καλαμιώνα (βίντεο 20:38) πέθαναν παγιδευμένοι πάνω από 6 χιλιάδες Πέρσες΄ κάτω από τούτο τον τύμβο του Μαραθώνα (βίντεο 20:46) κείτονται τα λείψανα των 192 Αθηναίων που έπεσαν σε κείνη τη μάχη.


«Στην ειρήνη η γιοί θάβουν τους πατεράδες, στον πόλεμο οι πατεράδες είναι εκείνοι που θάβουν τους γιους τους»: Αυτή η φράση του Ηρόδοτου, που τόσες φορές έχει επαναληφθεί, συμπυκνώνει τον αντιμιλιταρισμό και τη σύνεση, εργαλεία που άρχισε να γράφεται η Ιστορία.

Οι πρωταγωνιστές της Ιστορίας που έγραψαν ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφώντας και ο Πολύβιος, δεν είναι οι μεμονωμένοι ήρωες, δεν είναι καν οι Έλληνες. Είναι οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι.

Σ’ αυτό οι ιστορικοί ακολούθησαν αυτή την οικουμενική γραμμή που είχε χαράξει ο Όμηρος και που ποτέ δεν θα εκλείψει από το ελληνικό πνεύμα.

Σε αυτή την οικουμενικότητα η Ιστορία με ένα άλλο ακόμα μεγάλο εύρημα των Ελλήνων: την Τραγωδία.


Αυτό είναι το θέατρο του Ελευθερίου Διονύσου(βίντεο 21:42): η πρώτη σκηνή των μεγάλων Τραγωδιών.

Η λέξη «θέατρο» σημαίνει «τόπος να βλέπεις». Το θέατρο δεν είναι μια πράξη που νοείται από τη σκηνή ή από την αναπαράσταση, αλλά από δω ψηλά απ’ τις κερκίδες όπου παρακολουθούσαν οι θεατές.

Από τον 5ο π.Χ. αιώνα, η Ελλάδα γέμισε με θέατρα. Οι ιστορίες που παρουσιάζονταν σε αυτά ήταν διασκευές αρχαίων γνωστών μύθων.

Η πλοκή μάλλον δεν συνέφερε κάτι νέο. Το σημαντικό ήταν να βλέπεις τους ήρωες μόνους την ώρα της απόφασής τους, να βλέπεις από αυτές τις σιωπηλές κερκίδες πώς ο ήρωας αποτιμά τις πράξεις του εσωτερικά, να νιώθεις μαγεμένος από αυτό το κάλεσμα στη γενναιότητα, υπό την αδυσώπητη δύναμη της μοίρας και την ανυπάκουη και απρόβλεπτη ύλη με την οποία μας έπλασαν οι Θεοί.

Η τραγωδία παρουσιάζει τη σύγκρουση αλλά δεν τη λύνει΄ γι’ αυτόν το λόγο αποτέλεσε σχολή νόησης και δημοκρατίας.


Κι άλλοι λαοί διέθεταν το αφηγηματικό υλικό των μύθων, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποσπάσουν από αυτούς, ηθική σύγκρουση, όπως αυτή της Τραγωδίας.

Με άλλα λόγια, κι άλλοι λαοί μπόρεσαν αναμφίβολα να καταλάβουν την αγωνία ενός ανθρώπου που σκοτώνει τη μάνα του για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του, αλλά κανένας από αυτούς δεν έγραψε την Ορέστεια.


Οι Έλληνες μας άφησαν την τραγωδία αλλά και την κωμωδία και τη λυρική ποίηση και την επική ποίηση και την ιστορία, το δοκίμιο, το μυθιστόρημα, το διάλογο, το επίγραμμα, το εγκώμιο, το επιθαλάμιο ποίημα, την ερμηνευτική, την προπαιδευτική, τη χορογραφία.

Όλα τα λογοτεχνικά είδη μέσα από τα οποία ο πολιτισμός μας έχει εκφραστεί και εξακολουθεί να εκφράζεται είναι κληρονομιά από τους Έλληνες.

Η μεγάλη αξία εκείνων των ανθρώπων έγκειται ότι σε όλα τα πεδία κωδικοποίησαν ότι φαντάστηκαν και το έκαναν αριστοτεχνικά. Γι’ αυτό και όσοι ακολούθησαν έπρεπε να αναφερθούν σε εκείνους, να προσπαθήσουν να προοδεύσουν σε σχέση με εκείνους. Αυτή είναι μια ακλόνητη αλήθεια που χαρακτηρίζει τον παγκόσμιο πολιτισμό.


Η λογοτεχνία, η ιστορία, η πολιτική, οι νόμοι και η επιστήμη, αναπτύχθηκαν γραπτώς από τους Έλληνες, αλλά αυτό το σημείο εκκίνησης δεν θα είχε καταστεί ποτέ δυνατό χωρίς το θαυμάσιο εύρημα του πρώτου πλήρους φωνητικού αλφαβήτου, του εργαλείου που κατέστησε δυνατή τη μεταφορά της φωνής στη σιωπή της ματιάς.

Αυτό το εγχείρημα ποτέ δεν θα είχε ενεργοποιηθεί χωρίς αυτά τα μικρά και εύθραυστα ξυλαράκια, χωρίς αυτά τα «φωνήεντα και έμφρονα δώρα» που ο Κάδμος χάρισε στην Ελλάδα.

Αν τα λατινικά έπαψαν μια μέρα να είναι μια άγραφη γλώσσα οφείλεται στο ότι πήραν τα γράμματα από τους Έλληνες που βγήκαν από τούτο (βίντεο 24:47) το λιμάνι της Εύβοιας, και αν οι δυτικές γλώσσες ξεκίνησαν μια μέρα να γράφονται και να εξελίσσονται, οφείλεται επίσης στο ότι δέχτηκαν την κληρονομιά εκείνου του αλφαβήτου.

Ένας ανυπολόγιστος αριθμός λέξεων και αφηρημένων εννοιών με τις οποίες σήμερα εκφραζόμαστε, χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στα ελληνικά: ιδέα, λογική, πρόβλημα, μέθοδος, θεωρία, ανάλυση, σύστημα, σύμβολο, φράση, διάλογος, διαλεκτική, ηθική, πολιτική, μηχανή, ενέργεια, μυστήριο, μέτρο, μουσική, μελωδία, ρυθμός, αρμονία.

Πώς θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε υπάρξει αυτή η γλώσσα; Αναμφίβολα πολύ πιο βάναυσος και σκοτεινός απ’ ότι είναι σήμερα, όσο δύσκολο είναι να το φανταστούμε.


Η Ελλάδα μας έδωσε την πρώτη ύλη της σκέψης μας. Γιατί «σκέφτομαι» δεν σημαίνει παρά συσχετίζω έναν κόσμο εικόνων, αισθήσεων και λέξεων΄ συνδυάζω απεριόριστα μια απέραντη συλλογή μικρών κομματιών που παραδόξως φέρουν τυπωμένη την ελληνική σφραγίδα.

Η γλώσσα που εδώ και 3500 χρόνια αντηχεί αδιάκοπα σε τούτα τα τοπία (βίντεο 25:31) είναι η μητέρα γλώσσα της αφηρημένης σκέψης, η μητέρα όλων των φωνητικών μας αλφαβήτων, η πρώτη lingua franca, η πιο παλαιά από τις ζωντανές σε προφορική και γραπτή παράδοση, η πρώτη σε λογοτεχνική και ιστορική επιρροή, η γλώσσα με την πρώτη γραμματική και τον πρώτο μεταγλωσσικό συλλογισμό.


Και αν πρέπει να κρίνουμε από την τεράστια επιρροή που έχει ασκήσει και ασκεί ακόμα πάνω στις υπόλοιπες, η ελληνική γλώσσα, είναι η πιο ζωντανή γλώσσα του κόσμου.

Πιθανώς, οι Έλληνες να μην ήταν πρώτοι σε όλα, αλλά σίγουρα ήταν οι πρώτοι που μας μίλησαν συστηματικά για όλα.

Τα γραπτά τους είναι η πιο παλαιά και πλήρης καταχώρηση της ανθρώπινης σκέψης και γνώσης, μια καταχώρηση που ακόμα δεν έχει κατανοηθεί πλήρως και που, εκτός του ότι εμπνέει το παρόν, θα ρίξει κάποια μέρα φως πάνω σε προγενέστερα στάδια του κόσμου, πάνω σε απώτερες γνώσεις των οποίων οι Έλληνες υπήρξαν κομιστές.


Η ιατρική, η φυσική, η επιστήμη και η τεχνολογία, άφησαν τις πρώτες ανεξίτηλες μαρτυρίες τους στα γραπτά των Ελλήνων.

Αυτή είναι η πατρίδα του Πυθαγόρα, του Αρχιμήδη, του Ευκλείδη, του Ερατοσθένη και τόσων άλλων που αποδέχτηκαν την πρόσκληση, τού να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα «γιατί» της φύσης.

Σήμερα εξακολουθούμε να ονομάζουμε τα φυτά και τα ζώα με τα ίδια ονόματα που τα κατηγοριοποιούσαν ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, και ο Διοσκουρίδης.

Εδώ και τέσσερις αιώνες ο Κοπέρνικος και ο Κέπλερ υποσκέλισαν το γεωκεντρικό σύστημα το λεγόμενο «του Πτολεμαίου», που είχε επικρατήσει για χίλια πεντακόσια χρόνια, αντικαθιστώντας το με ένα άλλο, ηλιοκεντρικό, που παραδόξως έμοιαζε με εκείνο που είχε περιγράψει ο Αρίσταρχος ο Σάμιος τον 3οπ.Χ. αιώνα.


Σε τούτο το βουνό κοντά στην Επίδαυρο (βίντεο 27:23) γεννήθηκε ο Ασκληπιός, ο ήρωας θεραπευτής, και στα ιερά του Ασκληπιού γεννήθηκε η επιστήμη της ιατρικής συνδεδεμένη με την αναζήτηση της αρμονίας με τη φύση και το Θείο.

Ο πρώτος που συνέθεσε ένα σύνολο επιστημονικών πραγματειών αντιμετωπίζοντας τη νόσο ως φυσιολογικό φαινόμενο, υπήρξε ο Ιπποκράτης, ένα ανήσυχο πνεύμα από την Κω, που άνοιξε δρόμο σε μια νέα τέχνη «μακρά για ένα βίο βραχύ».

Από τα ονόματα εκείνων που τον ακολούθησαν θυμόμαστε κυρίως τον Δημοκήδη ιατρό του Πέρση βασιλιά Δαρείου, τον Διοκλή μέγα μελετητή της ανατομίας, τον Πραξαγόρα πρόδρομο στη μελέτη του αγγειακού συστήματος, τον Ηρόφιλο ερευνητή της φυσιολογίας του εγκεφάλου, του ματιού και των γεννητικών οργάνων, τον Ερασίστρατο που μελέτησε τις λειτουργίες των νεύρων και τον κύκλο του οξυγόνου στο αίμα, τον Διοσκουρίδη πατέρα της φαρμακοποιίας, και τον ίδιο τον Αριστοτέλη και τον ανεπανάληπτο Γαληνό.


Φαίνεται απίστευτο αλλά για περισσότερα από 2000 χρόνια, η ιστορία της ιατρικής δεν ήταν παρά η αδιάκοπη διαδικασία ανάγνωσης, σχολιασμού, μετάφρασης και πειραματισμού των γνώσεων αυτής της χούφτας Ελλήνων που είδαν τον άνθρωπο ως μια φύση προσιτή στη λογική.

Ελληνική υπήρξε η ιατρική της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ελληνικές οι παγανιστικές γνώσεις που έφτασαν σε αυτή τη μακρινή πόλη Χαρράν (βίντεο 28:47) στο ξακουστό νοσοκομείο της Gundisapur στον οίκο της Σοφίας στη Βαγδάτη και στην υποδειγματική “Civitas Hippicratica” του Σαλέρνο.

Ο Ibn Isaaq και ο Ibn Qurra υπήρξαν Έλληνες στην καταγωγή και στο πνεύμα, οι οποίοι μετέφρασαν στη συριακή και στην αραβική γλώσσα τα έργα του Ιπποκράτη, του Δυοσκουρίδη και του Γαληνού, τα έργα του Ευκλείδη, του Αριστοτέλη και του Πτολεμαίου, που έφτασαν αργότερα στην Κόρδοβα και στο Τολέδο.


Οι βιβλιοθήκες του Μεσαίωνα γεννήθηκαν από την ανάγκη δημιουργίας ενός πολιτισμού ικανού να αντιταχθεί στον παγανισμό, και από τη φωτισμένη προσπάθεια κάποιων να διασώσουν τη γνώση των Αρχαίων.

Οι Ακαδημίες της Αναγέννησης γεννήθηκαν από την ανάμνηση και την άμιλλα της αθηναϊκής Ακαδημίας και του αθηναϊκού Λυκείου.

Εάν ο θεοκεντρισμός, ο σκοταδισμός και το δόγμα δεν είχαν υποσκάψει τα θεμέλια του ελληνικού πνεύματος η επιστήμη θα ήταν σήμερα τουλάχιστον χίλια χρόνια μπροστά, και εκατομμύρια ανθρώπων δεν θα είχαν πεθάνει από τα χέρια του φανατισμού και της άγνοιας.


Η προσπάθεια κατανόησης της ζωής και της φύσης, πήγαζε στην Ελλάδα, από την αγάπη και για τις δύο.

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες γιόρταζαν σε επαφή με τη φύση την αστείρευτη δύναμη της ζωής.

Αυτό το αρχαιότατο στάδιο (βίντεο 30:31) ξεχασμένο σήμερα στην κορυφή του Λυκαίου όρους στην Αρκαδία, μας ταξιδεύει σε μια μακρινή εποχή όταν νέες και νέοι στο άνθος της ηλικίας τους συναγωνίζονταν για ένα συμβολικό βραβείο φυτικής προέλευσης.

Εκείνοι οι πρωτογενείς εορτασμοί, στους οποίους ο εκλεγμένος ενσάρκωνε την αναζωογονητική δύναμη της φύσης, αποτέλεσαν τον σπόρο των γυμναστικών αγώνων και των πανελλήνιων γιορτών, τη μακρινή προέλευση του δικού μας σύγχρονου και αμφισβητούμενου αθλήματος.

Γι’ αυτούς που έτρεχαν σε εκείνα τα στάδια ή για εκείνους που παρακολουθούσαν καθισμένοι στα χόρτα το σώμα δεν ήταν ακόμα το «ειδεχθές ένδυμα της ψυχής» όπως κατέληξε να δηλώσει ο άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, ξεχνώντας ίσως πως ο θεός των Χριστιανών ενσαρκώθηκε.


Οι Έλληνες εξύμνησαν το κάλος, το σώμα, τον έρωτα και τον ερωτισμό, και μακριά από τη σεμνοτυφία και την ταπείνωση απέκτησαν έναν πολιτισμό πρόσχαρο και αθώο.

Ανάμεσα στα ερείπια του ναού της Ήρας στην Ολυμπία (βίντεο: 31:19) δίπλα στο αρχαίο στάδιο το καλυμμένο από τις λάσπες του ποταμού Αλφειού φανερώθηκε πριν από έναν αιώνα και κάτι ο Ερμής του Πραξιτέλη (βίντεο 31:23) το υπέροχο άγαλμα του Έλληνα γλύπτη του οποίου τα έργα τόσο θαυμασμό είχαν προκαλέσει σε γενιές καλλιτεχνών μόνο μέσα από άτεχνα ρωμαϊκά αντίγραφα.

Δίπλα στα σπίτια του χωριού Κλίμα, ένα άροτρο έβγαλε μια μέρα στο φως (βίντεο 31:39) την περίφημη Αφροδίτη της Μήλου.

Και τα δυο γλυπτά, λευτερωμένα από τη λάσπη μας μιλούν για το ίδιο μας το σώμα με έναν θαυμασμό και μια λεπτότητα που δεν γνώρισαν οι μακριοί αιώνες που ακολούθησαν από την εξαφάνιση αυτών των αγαλμάτων.


Παράλληλα με τη γλυπτική, η μεγάλη ελληνική αρχιτεκτονική γεννήθηκε από την επιθυμία να υποταχθεί η ύλη και ο χώρος σε ένα νοερό κατασκεύασμα. Όπως έπραξε ο μύθος επιχείρησε και αυτή να ενσωματώσει σε ένα δημιούργημα τον άνθρωπο, τη φύση και το Θείο.

Και ανέπτυξε γι’ αυτόν το σκοπό ένα εργαλείο με τόση ακρίβεια και λεπτότητα όπως και η μουσική, αλλά πιο αινιγματικό, αν μη τι άλλο, επειδή έβρισκε έκφραση στη σιωπή: τη γεωμετρία.

Οι Έλληνες εξύψωσαν τη γεωμετρία από το εμπειρικό σχοινί που μετρούσε τα χωράφια, ως την απόλυτη μαθηματική αφαίρεση. Κάθε δωρικός σφόνδυλος είναι απόδειξη αυτού του επιτεύγματος.


Κάθε δωρικός σφόνδυλος είναι απόδειξη αυτού του επιτεύγματος. Στις αναλογίες του εμπεριέχεται ολόκληρος ο ναός.

Ολόκληρος ο ναός μπορεί να ανασυγκροτηθεί με βάση ένα σφόνδυλο, χάρις στη γεωμετρία που τον εμπνέει και που αντικατοπτρίζει την ίδια αρμονία παρούσα επίσης στο ανθρώπινο σώμα, στη δομή των φυτών, σε αυτή του σύμπαντος.

Ο Ευκλείδης και η σχολή του διατύπωσαν αυτές τις αρχές συστηματικά, με τόση πειθώ που το έργο του μεταδόθηκε ανέπαφο ως τον 19ο μ.Χ αιώνα, και ολοκληρώθηκε μόλις τον 20ο.

Η αρχιτεκτονική, η μηχανική, η φυσική, η αστρονομία, η τοπογραφία, η χαρτογραφία, η ναυτική τέχνη και πολλές άλλες ειδικότητες, αναπτύχθηκαν πάνω στα στοιχεία της Ευκλείδειας γεωμετρίας.

Η σύγχρονη υπερβολική γεωμετρία και η σύγχρονη ελλειπτική γεωμετρία επεκτείνουν σήμερα το πεδίο αυτής της επιστήμης, αλλά δεν παύουν να ορίζονται σε σχέση με την ευκλείδεια γεωμετρία.

Αυτοί οι πεσμένοι κίονες και ογκόλιθοι (βίντεο 33:32) αυτές οι κολώνες που σήμερα κείτονται στη λάσπη ή ξεφυτρώνουν μες στη βλάστηση δεν ήταν τότε μνημεία αλλά χώροι ζωής. Δημόσιοι χώροι όπου η ομορφιά ήταν μια αξία που αναζητούσε έκφραση μέσα από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική.

Αυτές οι κολώνες υποβάσταζαν και σχημάτιζαν αρμονικές στοές, πάνω σε αυτά τα βάθρα υψώνονταν κάποτε ωραία αγάλματα.


Η αιτία που σε μεταγενέστερους σκοτεινούς καιρούς γκρεμίστηκαν οι ναοί, σβήστηκαν οι ζωγραφιές και έγιναν ασβέστης τα αγάλματα, είναι ότι θύμιζαν το ανθρώπινο μέτρο, ότι καλλιεργούσαν γνώσεις που είχαν ως αντικείμενο τον άνθρωπο στον κόσμο.

Πολλοί Έλληνες που ονομάζονταν περιφρονητικά ειδωλολάτρες διώχτηκαν ή μαρτύρησαν απλώς επειδή βρέθηκαν στην κατοχή τους βιβλία ή αγάλματα.

Σήμερα όμως τα λόγια του Περικλή προς τους Αθηναίους μας φαίνονται ωραία και καθόλου κατακριτέα:

- «Αγαπάμε την ομορφιά χωρίς να εγκαταλείπουμε την απλότητα».

- «Αγαπάμε τη γνώση χωρίς αυτή να μας κάνει μαλθακούς»

Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψιστεί η στάση του ελληνικού πνεύματος.

Έτσι και μέσα από τα αποφθέγματα που για αιώνες βρίσκονται χαραγμένα εδώ(βίντεο 34:48) πάνω στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, για να υπηρετούν τις παρούσες και τις μελλοντικές γενιές:

- “Τίποτα σε υπερβολή («Μηδέν άγαν»)”

- «Παν μέτρον άριστον»

- “Γνώριζε τον εαυτό σου (“γνῶθι σ’αὐτόν”)”


Με τη μετριοπάθεια και την αναζήτησή τους, εκείνα τα γενναία πνεύματα προσπάθησαν να οικοδομήσουν ένα νέο κόσμο, απαλλαγμένο από το δόγμα, και αντικείμενο της αμφισβήτησης, της ηθικής, της αισθητικής, ευνομούμενο και ελεύθερο.

Και μπορούμε να πούμε ότι δεν το κατόρθωσαν πλήρως, ότι δεν υπήρξαν τέλειοι, αλλά επίσης δικαίως μπορούμε να πούμε ότι ποτέ δεν απέτυχαν επειδή ποτέ δεν εγκατέλειψαν την αναζήτηση.

Ασφαλώς, όχι τα πάντα στην Ελλάδα υπήρχαν φωτεινά και ανέφελα. Η ιστορία της όπως και όλων των λαών βρίθει χειρονομιών αλαζονείας, παραλογισμού, ακόμα και βαρβαρότητας.

Ωστόσο από εκείνη την ομίχλη κατάφερε να ορθωθεί ένα πνεύμα ικανό να σαγηνεύσει τους πιο γενναιόψυχους και ευσυνείδητους ανθρώπους όλων των εποχών.


Το Ανθρωπιστικό πνεύμα: η έγνοια για τον άνθρωπο στον κόσμο, η εμπιστοσύνη στην ικανότητα και στη συνείδησή του, για να επιλέγει ελεύθερα το καλό, και η προσπάθεια για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του κάθε ατόμου, απέναντι ακόμα και στα κατώτερα φυσιολογικά ένστικτα του είδους του.

Αυτή η ουμανιστική στάση που ασφαλώς δεν είναι αποκλειστικά ελληνική, και μάλιστα προδόθηκε επανειλημμένα από τους ίδιους τους Έλληνες, αναμφίβολα όμως επινοήθηκε, καλλιεργήθηκε, υποστηρίχτηκε και ανακτήθηκε ξανά και ξανά κατά τον ρου της ιστορίας, ανατρέχοντας προπαντός στο ελληνικό στοιχείο.

Αυτή η ουμανιστική στάση οφείλει πολλά στην Ελλάδα αλλά αληθεύει επίσης ότι και η εικόνα της Ελλάδας οφείλει πολλά σε αυτή την ουμανιστική στάση.


Η Ελλάδα ως ιδεώδες είναι μια πνευματική πατρίδα αιώνιας νεότητας, μια δημιουργία εν τω γίγνεσθαι, μια ανοιχτή πρόκληση που διατρέχει την ιστορία σαν διαρκής επανάσταση ή ακόμα περισσότερο σαν διαρκής σαγήνη προς το καλύτερο.

«Αιέν αριστεύειν» (= να προσπαθείς πάντα να κάνεις το άριστο) βάζει ο Όμηρος να λένε οι ήρωές του.

Όπως είναι επόμενο τούτη ήταν ανέκαθεν η στάση των ολίγων, μια πράξη αντίστασης σε ένα αντίξοο και βάρβαρο περιβάλλον.

Ωστόσο, κάθε φορά που έλαμπε στο πέρασμα του χρόνου εν μέσω της αυθαιρεσίας, της υπερβολής και του σκοταδισμού, η ανθρωπότητα έκανε ένα βήμα προς τη σύνεση, προς το μέτρο, προς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου πέρα από συμφέροντα και πιστεύω.

Φυσικά δεν είναι βέβαιο πως αυτή η κοπιαστική ουμανιστική στάση θα θριαμβεύσει τελικά έναντι της αυθαιρεσίας και της βαρβαρότητας.


Είναι όμως απολύτως βέβαιο πως η αυθαιρεσία και η βαρβαρότητα θα επικρατήσουν με μεγαλύτερη δυσκολία ανάμεσα σε όσους έχουν υιοθετήσει αυτή τη στάση, παρά ανάμεσα σε όσους την αγνοούν ή την περιφρονούν.

Αυτά μας έχει αφήσει η Ελλάδα, μαζί με την πρόκληση να μην είμαστε μόνο κληρονόμοι αλλά και συνεχιστές.

Να μη μείνουμε στα χνάρια των Αρχαίων αλλά να αναζητήσουμε αυτό που εκείνοι αναζητούσαν.


Κάποιες φορές περπατώντας ανάμεσα στις ελιές και στα ερείπια αυτής της χώρας αναρωτήθηκα τι θα έμενε από τον πολιτισμό μας αν έσβηνε από αυτόν το ελληνικό στοιχείο, πως θα ήμασταν αν στερούμασταν όχι μόνο αυτό το απέραντο κληροδότημα αλλά και τούτη τη γενναία ώθηση που κινεί ανέκαθεν το ενδιαφέρον προς τον άνθρωπο. Και αντικρίζω τότε ένα απέραντο κενό.

Τα ερείπια μάς κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστος είναι ο πολιτισμός, μας υπενθυμίζουν πως οι κατακτήσεις του είναι εφήμερες, ότι πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε κάθε μέρα που ξημερώνει, και ότι ο μόνος εφικτός και άξιος του ονόματός του πολιτισμός είναι εκείνος που ενώνει τους ανθρώπους ενάντια στη βαρβαρότητα.


Όλα τα παραπάνω μας προτρέπουν κατά κάποιον τρόπο να συνειδητοποιήσουμε αυτά που θα χάναμε αν αποκηρύτταμε το ελληνικό στοιχείο που κουβαλάμε μέσα μας.

Και για όσους νομίζουν ότι δεν είναι κάτι το σπουδαίο επιδιώκοντας να μας ελαφρύνουν από αυτό το «νοσταλγικό φορτίο», τους ρωτώ:

Αν αποκηρύτταμε το ελληνικό στοιχείο τι θα κερδίζαμε; Θα μπορούσε αυτή η απώλεια να δικαιολογηθεί και να αντισταθμιστεί από την προοπτική κάποιου ενδεχόμενου κέρδους;

Στο όνομα τίνος προτείνεις την ταφή του Ελληνισμού;


Ειλικρινά πιστεύω, πως αυτό που κάνει έναν πολιτισμό μεγάλο είναι η ικανότητά του να εξελίσσεται και να εμπνέει κάτι το καινούργιο. Κι αυτό ακριβώς μας έχει αφήσει η Ελλάδα.
Η Ελλάδα είχε τον πιο εμπνευστή πολιτισμό τον περισσότερο και καλύτερα κωδικοποιημένο πολιτισμό.
Έδωσε μορφή πολιτισμού σε φυσικές αλήθειες, μας άφησε το μύθο, διδάσκοντάς μας μια στάση ταπεινή και ανεκτική απέναντι στο μυστήριο.
Μας άφησε τη δημοκρατία και τα ιδανικά της ελευθερίας και της ισότητας.
Μας άφησε την κοινωνία των πολιτών, την πολιτική, την ηθική, την ιστορία και τη λογοτεχνία.
Μας άφησε το αλφάβητο και τη βασική δομή της σκέψης μας.
Μας εκπαίδευσε στην ομορφιά.
Μας άφησε την επιστημονική στάση, την ανθρώπινη στάση, την πνευματική πατρίδα.
Σμίλεψε την ψυχή του δίκαιου και ελεύθερου ανθρώπου, και μας έδειξε σωστά αυτό το δρόμο.
Η Ελλάδα ως κληρονομιά, ως πρόκληση και ως θέληση, ανέκαθεν μας ωθούσε στο να γίνουμε καλύτεροι.

Και ξεχνώντας την, αφαιρώντας από τις επερχόμενες γενιές την ευκαιρία να γνωρίσουν το κληροδότημά της και τη στάση της, θα ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να οικοδομηθεί μελλοντικά ένας κόσμος διαφορετικός, κάτι που να μην είναι απλώς το διεστραμμένο προϊόν της καταπίεσης και του ψεύδους.


Γι’ αυτό, η Ελλάδα.

Για όλα αυτά τα αγαθά, η Ελλάδα.

Και γιατί κάθε βήμα που έκανε ο άνθρωπος προς τον πολιτισμό τον κατέστησε οφειλέτη της Ελλάδας.-»



*Κειμενοποίηση υπότιτλων βίντεο – της οπτικοακουστικής διάλεξης τουΠέδρο Ολάγια, με τίτλο «Γιατί η Ελλάδα;», εκφωνημένη στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο, Ισπανία, 17 Νοεμβρίου 2012, με αφορμή την πρόταση κατάργησης του μαθήματος των ελληνικών στην ισπανική εκπαίδευση.

Αφιερωμένη σε όλους τους εκπαιδευτικούς:

«Ουδέ κρυπτόν υπό τον ήλιον» - Οι περικοπές στην εκπαίδευση –και μάλιστα στις ανθρωπιστικές σπουδές- δεν στοχεύουν ποτέ στην εξοικονόμηση πόρων, αλλά στην υπονόμευση της όποιας αντικαθεστωτικής σκέψης.




Περισσότερα... »