"Ποιος τη ζωή μου" στις Οινιάδες...

  Στις Οινιάδες δεν είχα ξαναπάει, υπερίσχυε πάντοτε η εύκολη λύση του πιο κοντινού Θεάτρου με τα αναπαυτικά καθίσματα και το air condition. Ήθελα όμως να πάω, χρόνια τώρα,και όταν βρέθηκε η ευκαιρία δεν την έχασα  Η παράσταση "Ποιος τη Ζωή μου" για την οποία άκουγα τα καλύτερα,και την είχα χάσει όταν είχε έρθει στο Αγρίνιο, θα ανέβαινε και στο Αρχαίο Θέατρο στις Οινιάδες κι αφού δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος να κάθομαι τις Κυριακές,κανόνισα τις βάρδιες στη δουλειά μου, (δηλαδή έχωσα άλλους στην θέση μου, πληρώνοντας βέβαια υπερωρίες) και ξεκίνησα. ελπίζοντας να είναι σωστές οι πληροφορίες που πήρα από το internet για το δρόμο. Ευτυχώς που ήταν Κυριακή και ο κόσμος ήταν έξω και ρωτήσαμε που να στρίψουμε, γιατί οι πινακίδες ήταν ταλαιπωρημένες και σε δρόμους  χωρίς φώτα! Πρώτη γκρίνια, "Το μόνο αξιοθέατο της περιοχής και πρέπει να κάνεις το σταυρό σου για να βρεις το δρόμο να πας". Μην γκρινιάζεις λέω στον εαυτό μου και χαλάς τη ζαχαρένια σου και την παρέα. Κάποια στιγμή φτάνουμε και πρέπει να περιμένουμε να έρθει το μικρό λεωφορείο του Δήμου να μας ανεβάσει, κι ευτυχώς που το περιμέναμε δηλαδή, γιατί αποδείχτηκε κάμποση ανηφόρα. Έλα όμως που δεν μας ανέβασε μέχρι το Θέατρο.  "Ας περπατήσουμε και λίγο βρε αδερφέ είπα, όλα δικά μας τα θέλουμε πια"..βιάστηκα να σκεφτώ.. ο υπόλοιπος δρόμος ήταν χωματόδρομος, με μεγάλη κλίση και ένα σύννεφο σκόνης να αιωρείται μόνιμα, αφού ανέβαινε συνέχεια κόσμος. Στη μέση σχεδόν άρχισα να καταριέμαι την καθιστική μου ζωή, να φτερνίζομαι και να θυμάμαι ότι είχα φάει όλη μέρα...και μου βγήκε η δεύτερη γκρίνια, " πόσο θα στοίχιζε να φτιάξουν σκαλιά; τόσο δύσκολο ήταν; δεν σκέφτονταν τον κόσμο που έχει παιδιά, τους ηλικιωμένους; "  Μην γκρινιάζεις λέω πάλι από μέσα μου, μην χαλάς την διάθεσή σου. Λίγο πριν την είσοδο βγάζουμε εισιτήρια, πάμε να μπούμε, κόλλημα... άσχημες κουβέντες, κάτι είχε γίνει, δεν δίνω σημασία, παλεύω να κρατήσω την διάθεση ακμαία άλλωστε, περιμένουμε λίγο και περνάμε .....στα παρασκήνια... και νοιώθω την τρίτη γκρίνια να ανεβαίνει...να ανεβαίνει..να ετοιμάζεται να βγει "μα γιατί μου χαλάσαν το παραμύθι μου; είναι δυνατόν να αφήσουν εκτεθειμένο στα μάτια του θεατή τον κόσμο πίσω από τη σκηνή ; Υπερβολές ξανασκέφτομαι, απαιτήσεις καλομαθημένου κωλόπαιδου.., προχώρα ανάμεσα από τα κοστούμια των ηθοποιών και τα καλώδια και ποιος ξέρει τι άλλο και μη μιλάς,τράβα πιάσε μια θέση και ΜΗ ΧΑΛΆΣ ΤΗΝ ΔΙΆΘΕΣΗ ΣΟΥ, αυτό κυρίως.. Υπερβολές, αλλά κι από την άλλη, με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται πως στο καλό υποτίθεται πως θα μπορούσαν να ετοιμαστούν και να ηρεμήσουν πριν την παράσταση οι ηθοποιοί και οι μουσικοί και όλος αυτός ο θίασος, εξήντα τόσα άτομα; Κάποιος έπρεπε να τα έχει σκεφτεί αυτά, δεν ξέρω ποιος, αλλά κάποιος έπρεπε να τα έχει σκεφτεί. Εγώ στη θέση τους θα είχα αρχίσει να γκρινιάζω, αλλά εγώ  είμαι ένα γκρινιάρικο κωλόπαιδο ούτως ή άλλως, αυτοί είναι καλλιτέχνες, όσο να ναι, πιο ήρεμοι άνθρωποι...ελπίζω πως δεν έχει χαλάσει η δική τους διάθεση.

 Το Θέατρο είναι περιτριγυρισμένο από τα ιερά δέντρα του Δία, τις βελανιδιές. Ιερός τόπος σκέφτομαι, όπως και να το πάρεις, ιερός τόπος.Η νύχτα είναι καθαρή και η αύρα του κόσμου καλή, δεν μου παίρνει παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα να ξεχάσω την ορειβασία , τις άσχημες κουβέντες και τις ...γκρίνιες μου..  ο κόσμος αρχίζει να χειροκροτεί τους μουσικούς που ετοιμάζονται και την ομάδα διάσωσης που ήρθε για παν ενδεχόμενο...και τότε ακούω μια κουβέντα πίσω μου " τις προάλλες πήγανε πέντε άτομα στο νοσοκομείο από σκορπιούς, γι' αυτό είναι πάντα εδώ οι διασώστες.." !!!   Ξαφνικά τα κουνούπια που εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη (και να ξαναφουντώνουν την γκρίνια μου) απλά έπαψαν να έχουν σημασία..έπαψαν και να υπάρχουν!! βλέπω κόσμο να κρατάει φακούς και να ψάχνει γύρω του για σκορπιούς, αποφασίζω  να κρατήσω την ψυχραιμία μου... άλλωστε υπήρχαν και οι διασώστες και το θέατρο μετά από λίγο μυρίζει τόσο έντονα Autan που δεν πλησιάζει τίποτα. Ανυπόμονο κοινό, έτοιμο να αγαπήσει, ποια κουνούπια και ποιοι σκορπιοί, τίποτε δεν υπάρχει,είναι όλοι αποφασισμένοι απόψε να αγκαλιάσουν τις μνήμες τους και τις μνήμες των γονιών τους.

Η παράσταση αρχίζει , Σμύρνη 1922 και στη σκηνή βρίσκεται ξαφνικά ... ο παππούς μου!, "μολογάει" πως γλίτωσαν, μιλάει για Τσέτες, κοίτα να δεις κάτι πράγματα, ίδιο το παράπονο, ίδιος ο λυγμός γι' αυτό που χάθηκε για πάντα.. Και "η Ελλάδα ταξιδεύει, πάντα ταξιδεύει", κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, Μακρόνησος, . "Εκεί στείλανε όσους δεν υπόγραψαν παιδάκι μου", μου 'χε πει κάποτε, "και δεν ήμασταν  μονάχα αντάρτες να πεις....ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, αγράμματος μπήκα και μορφωμένος βγήκα από 'κει....και σακάτης,"  Ζωές κυνηγημένες, νιάτα χαμένα σε υπόγεια και φυλακές, για να γίνει τ'όνειρο αλήθεια, για να γίνει η Ελλάδα ανεξάρτητη και περήφανη.Να φάει κι'ο φτωχός ψωμί.  Έτσι πιστεύανε.Ας όψονται .

 Πρώτη φορά μου αρέσει μουσικοθεατρική παράσταση, αυτά που έξω τα λένε musical. Δεν μ' αρέσει καν η λέξη, δεν είναι ελληνικό είδος, με ξενίζει. Αλλά αυτό που βλέπω δεν είναι τέτοιο, μοιάζει αλλά δεν είναι, είναι κάτι τελείως ελληνικό, έχει αρμονία και λογική.  Τραγούδια και αφήγηση εναλλάσσονται  με τάξη και ρυθμό  τέτοιο που το συναίσθημα ξεχειλίζει μεν αλλά δεν σε πνίγει. Το κάθε τι έχει λόγο ύπαρξης και ειρμό, λόγος και μουσική παίζουν με το νου και το αίσθημα μας, δίνουν το σύνθημα για την λειτουργία πότε του ενός και πότε του άλλου.  Οι ηθοποιοί είναι φανερά παρασυρμένοι, το βλέπεις στα μάτια τους πως παλεύουν να μείνουν ψύχραιμοι, δεν χαλαρώνουν , σιγοτραγουδάνε τα χιλιοτραγουδησμένα λόγια του Ρίτσου, του Σεφέρη του Ελύτη ακόμα κι όταν δεν είναι η σειρά τους. Το ίδιο και οι τραγουδιστές.Θα' πρεπε να είναι κουρασμένοι, την κάνουν καιρό τώρα, την ίδια παράσταση, αλλά δεν έχουν κουραστεί. Όταν ακούγεται πως "τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας'  και ο κόσμος ξεσηκώνεται, φαντάζομαι τις νύμφες των ιερών δέντρων, τις Αμαδρυάδες, να ξυπνούν από τον αιώνιο ύπνο τους και να μας χαζεύουν...τραγουδάω, φωνάζω, τα 'χω μπερδέψει, είμαι πάλι πίσω στην Ελλάδα που μου πήρανε μέσα από τα χέρια, φωνάζω να μην την ξαναχάσω αλλά.. "κάποτε η προδοσία ήταν ντροπή, τώρα έγινε επάγγελμα", μα είναι τόσο παλιό αυτό το κακό αναρωτιέμαι;. Η παράσταση τελειώνει χρονικά στη δικτατορία, η προδοσία έχει γίνει επάγγελμα έκτοτε, και τα τραγούδια έχουν σιγήσει. Η γκρίνια μου ξαναγύρισε, τώρα ανακατεμένη με θυμό, έχω σημάδια στα χέρια μου από τα ίδια μου τα νύχια  Μη χαλάς τη διάθεση σου !  Ποια διάθεση.. αυτή έχει χαλάσει από τη μέρα που γεννήθηκα, απλά με κάτι τέτοιες παραστάσεις θυμάμαι γιατί...

Φεύγοντας , πρέπει να κατεβούμε το χωματόδρομο με την μεγάλη κλίση, και τις κοτρόνες, μέσα σε ένα ακόμα πιο μεγάλο σύννεφο σκόνης και χωρίς φώτα, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Κάποιος εκπρόσωπος της ακατονόμαστης γενιάς,( του Πολυτεχνείου ντε) σχολιάζει  πόσο ηλίθιοι είναι όσοι ψηφίζουν ξανά και ξανά τα δύο μεγάλα κόμματα. Κουνάω το κεφάλι μου, αυτό το σχόλιο ακούω να το παπαγαλίζουν  όσο καιρό θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάποιος συνομήλικός μου , με το πιτσιρίκι του αγκαλιά κουνάει κι αυτός το κεφάλι του και μου λέει "τελικά η βλακεία είναι ανίκητη" , "και χωρίς όρια" συμπληρώνω...Και χωρίς όρια