Κυπριακό-Ευκαιρία ή παγίδα;

Ευχόμαστε ολόψυχα στον Κυπριακό λαό να αποφύγει μια ακόμα καταστροφή γιατί ο δρόμος της υποδούλωσης και με την δική μας υπογραφή, δεν θα έχει πλέον καμιά επιστροφή!

του Λεωνίδα Κουμάκη



Άρθρον 20 Συνθήκης της Λωζάνης

«Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου ανακηρυχθείσα υπό της Βρετανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914»



Άρθρον 27 Συνθήκης της Λωζάνης

«Ουδεμία πολιτική, νομοθετική ή διοικητική εξουσία ή δικαιοδοσία θέλει ασκηθεί, δι΄ οιονδήποτε λόγο, υπό της Κυβερνήσεως ή των Αρχών της Τουρκίας εκτός του τουρκικού εδάφους επί των υπηκόων εδάφους διατελούντος υπό την κυριαρχία ή το προτεκτοράτο των λοιπών Δυνάμεων των υπογραψασών την παρούσα Συνθήκη και επί των υπηκόων εδάφους αποσπασθέντος της Τουρκίας. Εννοείται ότι η πνευματική δικαιοδοσία των θρησκευτικών μουσουλμανικών Αρχών δεν θέλει ποσώς θιγεί».





Η Τουρκία, το 1923 με τα παραπάνω άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης παραιτήθηκε πανηγυρικά από κάθε δικαιοδοσία και λόγο στην Κύπρο, στην οποία εισέβαλε το 1570 και το 1878 την πούλησε στους Βρετανούς.



Μερικές δεκαετίες όμως αργότερα, η Βρετανία με την ύπουλη και απάνθρωπη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και προκειμένου να εξουδετερώσει το αυτονόητο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού (82% Ελληνοκύπριοι και 12% Τουρκοκύπριοι) σιγουρεύοντας τις πολύτιμες στρατιωτικές της εγκαταστάσεις στην Δεκέλεια και το Ακρωτήρι της Κύπρου, «επανέφερε» την Τουρκία στο Κυπριακό σαν επίσημο συνομιλητή, φροντίζοντας να μεθοδεύσει την Τουρκική εισβολή στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης, τον Ιούλιο του 1974. Το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων βρέθηκαν υπό την κατοχή της Τουρκίας με τις «πλάτες» των μεγάλων συμμάχων μας, ενώ δημιουργήθηκαν 200.000 Κύπριοι πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.



Με σειρά αποφάσεων τόσο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών όσο και του Συμβουλίου Ασφαλείας, η εισβολή και η κατοχή εδαφών της Κύπρου από την Τουρκία καταδικάστηκε με σκληρή διπλωματική γλώσσα, ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων την έκρινε ένοχη για κατάφωρες παραβιάσεις κατά και μετά την εισβολή στην Κύπρο.



Παρ΄ όλα αυτά, η Τουρκική Δημοκρατία εδώ και 40 χρόνια αρνείται να εφαρμόσει τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο και αγνοεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία επιδιώκει επίμονα να ενταχτεί. Όλες οι προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών για μια λύση στο Κυπριακό ναυάγησαν μπροστά στην αδιαλλαξία της Τουρκίας και την συνεχή προσπάθεια να προκαλέσει διεθνή αναγνώριση ενός ανεξάρτητου τουρκοκυπριακού «κράτους – μαριονέτα».



Ξαφνικά, στις αρχές 8 Φεβρουαρίου 2014 έγινε γνωστό ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συμφώνησαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν, στην βάση του οποίου θα αρχίσουν και πάλι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού.



Το κοινό ανακοινωθέν δίνει μια γενική κατεύθυνση, αποφεύγοντας να αναφερθεί σε ζωτικά θέματα που θα κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Μερικά χαρακτηριστικά σημεία:



«Η επίλυση θα βασίζεται σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου. Η ενωμένη Κύπρος, σαν μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχει μια ενιαία νομική προσωπικότητα και μια κυριαρχία, η οποία θα καθορίζεται ως η κυριαρχία που απολαμβάνουν όλα τα κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών υπό το χάρτη του ΟΗΕ και η οποία προέρχεται εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Θα υπάρχει μια ενιαία Κυπριακή ιθαγένεια, που θα ρυθμίζεται από την ομοσπονδιακή νομοθεσία. Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Αυτή η ιδιότητα θα είναι εσωτερική και θα συμπληρώνει και δεν θα αντικαθιστά με οποιοδήποτε τρόπο την ενωμένη Κυπριακή ιθαγένεια».



«Οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν θα καταπατούν τις νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των συνιστώντων κρατών, και οι νομοθεσίες των συνιστώντων κρατών δεν θα καταπατούν ομοσπονδιακούς νόμους που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Οποιαδήποτε διαμάχη σε σχέση με τα παραπάνω θα δικάζεται από το Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο. Καμιά από τις δυο πλευρές δεν θα μπορεί να διεκδικεί εξουσία ή δικαιοδοσία στην άλλη».



«Η ενωμένη Κυπριακή ομοσπονδία θα προκύψει από την επίλυση μετά την έγκριση της επίλυσης σε ξεχωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη Κυπριακή Ομοσπονδία θα αποτελείται από δυο συνιστώντα ίσα κράτη. Η δικοινοτική, διζωνική φύση της Ομοσπονδίας και οι αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται η Ε.Ε. θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλο το νησί. Το Ομοσπονδιακό σύνταγμα θα αποτελεί τον ανώτατο νόμο του νησιού και θα δεσμεύει όλες τις εξουσίες της ομοσπονδίας και των συνιστώντων κρατών. Η ένωση ολόκληρης ή μέρους της Ομοσπονδίας με οποιαδήποτε άλλη χώρα ή οποιασδήποτε μορφής διχοτόμηση ή απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερής αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων απαγορεύεται».



«Οι διαπραγματεύσεις βασίζονται στην αρχή πως τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί μέχρι να συμφωνηθούν τα πάντα».



«Μόνο μια συμφωνία στην οποία θα καταλήξουν ελεύθερα οι ηγέτες μπορεί να τεθεί σε ξεχωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Οποιασδήποτε μορφής διαιτησία αποκλείεται».



Το αν η προσπάθεια αυτή θα εξασφαλίσει μια λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, αν η διαπραγμάτευση που θα γίνει αποτελεί ευκαιρία ή παγίδα, θα φανεί καθαρά στο σχέδιο της συμφωνίας στο οποίο ενδεχομένως θα κληθεί να αποφανθεί ο Κυπριακός λαός – Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Εκείνο που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ΄ όψη είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, οι οποίες περιέχουν θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία, όπως:



· Η ανακάλυψη πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη η οποία αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των παγκόσμιων κέντρων εξουσίας και των πανίσχυρων πετρελαϊκών εταιριών οι οποίες επιθυμούν απρόσκοπτη εκμετάλλευση των πλούσιων Κυπριακών κοιτασμάτων ενέργειας και των υπόγειων θησαυρών της Μεσογείου.



· Οι δυσμενείς συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκονται όλοι οι εμπλεκόμενοι: Ελλάδα και Κύπρος στενάζουν κάτω από την οξύτατη οικονομική κρίση και τα προβλήματα που δημιουργεί το Δημόσιο Χρέος, οι Τουρκοκύπριοι έφθασαν στα όρια εξέγερσης εναντίον των στρατευμάτων κατοχής από τον αδιάκοπο εποικισμό και την καταπίεση των εισβολέων, ο μεγαλομανής Ρετζέπ Τ. Ερντογάν είναι πολιτικά αιμόφυρτος με αμφίβολη την μακροημέρευση του στην εξουσία.



· Η γεωπολιτική συγκυρία στην Μέση Ανατολή είναι τόσο εκρηκτική ώστε ευνοεί την επίλυση μακροχρόνιων προβλημάτων. Συρία, Περσία, σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας, Κουρδικό, πολιτική άνοιξη στην Βόρεια Αφρική που εξελίχτηκε σε πολικό χειμώνα, επικίνδυνη τρομοκρατία – όλα συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα που κινδυνεύει να εκτροχιαστεί καθιστώντας περισσότερο «συναινετικούς» Αμερική, Ρωσία και Ε.Ε. Υπάρχει όμως και μια επικίνδυνη πλευρά του γεωπολιτικού τοπίου που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Η διέλευση αγωγών ενεργειακών πόρων μέσω Τουρκίας προσφέρει φθηνότερη ενέργεια σε πολλές και σημαντικές χώρες κάτι που δημιουργεί κινδύνους και για δικούς μας ενεργειακούς πόρους από τον επεκτατισμό της Τουρκίας με την υποστήριξη άλλων χωρών που ωφελούνται!



· Ο μεγαλύτερος όμως κίνδυνος πηγάζει από την ιστορικά αποδεδειγμένη και διαχρονική συνήθεια της Τουρκίας να αξιοποιεί όσα αποσπά από τις διαπραγματεύσεις και να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Τουρκία σήμερα επιδιώκει συγχωροχάρτι για την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου. Επιδιώκει την αποενοχοποίηση της, χωρίς όμως να χάσει τα κεκτημένα της παράνομης εισβολής στο μαρτυρικό νησί. Επιδιώκει να αποκτήσει πιστοποιητικό καλής διαγωγής στον δρόμο της προς την Ευρώπη. Άλλοτε με την απειλή βίας, άλλοτε με τραμπουκισμούς και εκβιασμούς, άλλοτε με τον μανδύα ενός πολιτισμένου συνομιλητή. Πάντα όμως με τους ίδιους στόχους. Όπως πολύ εύστοχα ανέφερε ο Κύπριος Πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος στο ιστορικό διάγγελμα του προς τον Κυπριακό λαό (7 Απριλίου 2004), όταν καλούσε σε απόρριψη του σχεδίου Ανάν: (όλα αυτά) έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της!





Συμπέρασμα: Όλα θα ξεκαθαρίσουν με την οριστικοποίηση μιας ενδεχόμενης συμφωνίας που θα τεθεί προς έγκριση με δημοψηφίσματα. Τότε θα ανακαλύψουμε αν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση θα αντιπροσωπεύει τον Κυπριακό λαό σε ποσοστά που προσεγγίζουν στην πληθυσμιακή του σύνθεση. Αν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση θα έχει την πλήρη ευθύνη των εξωτερικών σχέσεων και της άμυνας του νησιού χωρίς υποσημειώσεις ή εξαιρέσεις. Αν θα υπάρχουν ή όχι στρατεύματα κατοχής σαν εγγυητές – νταβατζήδες για να διατηρούν ελεύθερες κερκόπορτες. Αν θα μειωθούν οι έποικοι από τα βάθη της Ανατολής που έχουν κατακλύσει την κατεχόμενη Κύπρο. Αν η Τουρκοκυπριακή κοινότητα θα περιοριστεί σε εδάφη που προσεγγίζουν το ποσοστό της στην πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού ή αν θα επιμένουν να ελέγχουν το 37% των πιο παραγωγικών εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν η σύνθεση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου θα ανταποκρίνεται στα ποσοστά της πληθυσμιακής σύνθεσης του νησιού και αν οι αποφάσεις του θα γίνονται αμετάκλητα σεβαστές σε ολόκληρο το νησί.



Τότε θα μπορούμε να απαντήσουμε με ασφάλεια στο ερώτημα αν μπαίνουμε στις συνομιλίες σαν μια συντεταγμένη κρατική οντότητα που προσφέρει Κυπριακή υπηκοότητα, ιδιότητα μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα από τα τρία ισχυρότερα νομίσματα του πλανήτη, τεράστιες δυνατότητες χρηματοδότησης της ανάπτυξης, μερίδιο σε ένα πολύ μεγάλο πλουτοπαραγωγικό θησαυρό, συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα του παρελθόντος και αν θα βγούμε από τις διαπραγματεύσεις σαν «ισότιμοι εταίροι» μεταμφιεσμένων, αδίστακτων και φονικών εισβολέων.



Ευχόμαστε ολόψυχα στον Κυπριακό λαό να αποφύγει μια ακόμα καταστροφή γιατί ο δρόμος της υποδούλωσης και με την δική μας υπογραφή, δεν θα έχει πλέον καμιά επιστροφή!



Λεωνίδας Κουμάκης*

Φεβρουάριος 2014



Από το www.analyst.gr

http://www.analyst.gr/2014/02/11/6320/#





*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την οποία εγκατέλειψε με τις μαζικές απελάσεις του Ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη το 1964. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επί τρεις δεκαετίες, με την ιδιότητα του Διευθυντού Εξαγωγών Ελληνικής Οινοβιομηχανίας, ταξίδεψε στις 4 από τις 5 ηπείρους του πλανήτη μας, δημιουργώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο διανομής σε 32 χώρες. Ειδικεύτηκε στους τομείς των Εξαγωγικών Αγορών, των Τροφίμων & Ποτών καθώς και του Χονδρικού / Λιανικού εμπορίου. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (πρώτη έκδοση 1992, η τέταρτη έκδοση το 2008) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».



Rubrik: Balkan/Βαλκάνια

13.02.14

von Λεωνίδας Κουμάκης

http://www.berlin-athen.eu/