Μνήμη

 

Η μνήμη στον άνθρωπο είναι ότι πολυτιμότερο έχει. Όταν χάνει την ικανότητα αυτή λέμε πως έπαθε άνοια, πως "τα 'χασε". Είναι δηλαδή μια κατάσταση που κανείς δεν εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του, καθώς το άτομο χάνει τον εαυτό του, την ψυχή του μπορεί να πει κανείς.

Φανταστείτε τώρα αυτήν την ασθένεια να την παθαίνει ένα σύνολο ανθρώπων, ένα Έθνος ολόκληρο. Ούτε φάρμακα, ούτε άλλου είδους θεραπείες υπάρχουν γι'αυτήν την κατάσταση. Η μόνη εξέλιξη, το μόνο που απομένει στο Έθνος αυτό, είναι να περιμένει το τέλος του, αργά και βασανιστικά. Κάποιες εκλάμψεις μνήμης βοηθούν μόνο στο να αντιληφθεί ο ασθενής την κατάσταση του και να υποφέρει περισσότερο.

Έτσι κι εμείς, παλεύουμε με κάποιες εκλάμψεις μνήμης να θυμηθούμε ποιοί είμασταν, τι θέλαμε και τι είμασταν ικανοί να κάνουμε κάποτε. Όπως ακριβώς τα γερόντια που η άνοια έχει φθείρει το μυαλό τους και την μνήμη τους, θυμούνται κάπου κάπου τα νιάτα τους, τότε που ... όργωναν τη Γή ώρες ατελείωτες, "από ήλιο σε ήλιο", που " περπάταγαν και "έτριζε ο τόπος" και άλλα τέτοια.

 Το καλό με τα έθνη είναι πως σε αντίθεση με το άτομο, αποτελούνται από πολλά, εκαταμμύρια, άτομα, με διαφορετική δυναμική το καθένα. Και υπάρχει ελπίδα, έστω κι αν ένα από αυτά αποφασίσει να αντισταθεί στην "αρρωστια" του συνόλου, να αναστρέψει την κατάσταση.

Είναι χρέος μας λοιπόν, στην αρρωστημένη μας εποχή, στην λήθη που μας έχουν με το ζόρι καταδικάσει, να αντισταθούμε. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απόλυτη , την πεντακάθαρη ΜΝΗΜΗ. Την μνήμη που γνωρίζει, Ποιοί ήταν και ΕΙΝΑΙ οι Γερμανοί, οι Τούρκοι και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι.

Ποιοί ήταν και τι μας χρωστάνε. Ποιοί είναι και τι έχουν κάνει στον Τόπο μας. Ωραίες οι ευχολογίες για "συναδέλφωση" των Λαών, παγκόσμια ειρήνη, νέα Ευρώπη, χωρίς μίση και πάθη. Αλλά ποτέ στην ιστορία καμιά ειρήνη δεν στηρίχθηκε στην αδικία, καμιά ευημερία στην εκμετάλευση. Το αντίθετο μάλιστα, για να κερίδισουν την ειρήνη οι άνθρωποι πάλευαν πρώτα για δικαιοσύνη, για να κερδίσουν την ευημερία, ξεσηκώνονταν και χτυπούσαν τους εκάστοτε εκμεταλευτές τους.

Το Δίκαιο λοιπόν ωρίζει πως όχι μόνο πρέπει να θυμόμαστε ποιοί είναι οι Γερμανοί, αλλά και να τους το θυμίζουμε με κάθε ευκαιρία, αντί να σερνόμαστε στις ευρωπαικές πρωτεύουσες, όπως άλλοτε σέρνονταν οι φραγγοπροσκυνημένοι, στις αυλές των βασιλιάδων της Ευρώπης.

Το Δίκαιο του Λαού είναι η μόνη ιδεολογία, έστω κι'αν, για τους βολεμένους απογόνους των φραγγοπροσκυνημένων λακέδων, όπως ο Πάγκαλος και το συνάφι του, αυτός ο Λαός αποτελείται από "κοπρίτες" και "αμαθείς χωρικούς" . Το Δίκιο του Λαού όμως, όπως το όρισε ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης και το δικό τους "συνάφι". Το συνάφι των Κλεφτών από τ' Άγραφα και την Πελλοπόνησο  και των Αρματολών από το Βάλτο και την Ήπειρο, το συνάφι  των Μπουρλοτιέρηδων του Αιγαίου και όχι οι ψευτοεπαναστάτες της φακής των ψευτοκουλτουριάρηδων του Περισσού και των Εξαρχείων.

  Επιστροφή στη Μνήμη μας, πρίν ξεχάσουμε και τα βασικά.



Οι κατά Πάγκαλο "αδαείς χωρικοί" Μεσολογγίτες.