Υπήρξε
Γενικός Γραμματέας των εξοπλιστικών προγραμμάτων επί Πασοκ.
Το όνομα αυτού
Σμπώκος.
Η Δικαιοσύνη τον κάθησε στο σκαμνί για πολλά και διάφορα σχετικά με τις
μίζες, τα υποβρύχια και άλλα τέτοια
σχετικά.
Οι
αποδείξεις εις βάρος του πολλές. Ο
Σμπώκος όμως, κλασικό αντιπροσωπευτικό
είδος πασόκου, κατά την απολογία του μετήλθε
όλων των μέσων και υποκριτικών μεθόδων προκειμένου να πείσει το Δικαστήριο για
την αθωότητά του :
1)
έβαλε τα κλάματα
2)
είπε ότι δεν
είδε, δεν άκουσε, δεν ξέρει τίποτα για το έγκλημα
3)
είπε ότι όλοι οι
άλλοι φταίνε
4)
είπε ότι
ντρόπιασε την οικογένειά του
και άλλα πολλά φτηνά που δεν αξίζει τον κόπο να γράψω.
Υπάρχει όμως κάτι ακόμα που αξίζει να μνημονεύσω.
Ο Σμπώκος δεν μπόρεσε να αντισταθεί ούτε στον πειρασμό του λαϊκισμού, συστατικού άλλωστε στοιχείου του πασοκανθρώπου, και να μην βάλει το κερασάκι του δημοκράτη αγωνιστή στην τούρτα της απολογίας του. Είπε λοιπόν ο Σμπώκος ότι είναι προσβλητικό για την αξιοπρέπειά του να βρίσκεται στο ίδιο κελί που ήταν φυλακισμένος ο ταξίαρχος Ιωαννίδης.
Όμως η περίπτωσή του δεν είναι μοναδική.
Ο Σμπώκος θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο αποβιώσας ταξίαρχος Νικόλαος Ντερτιλής, που φυλακίστηκε για την συμμετοχή του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, περίμενε υπομονετικά 37 χρόνια, στην έκτη πτέρυγα των φυλακών του Κορυδαλλού, να υποδεχθεί και να «παραδώσει» το κλειδί της πόρτας του διπλανού κελιού, στον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Ήταν μια πράξη ομολογουμένως μοναδική, αλλά και με πολιτικό περιεχόμενο.
Επρόκειτο
για την ιστορική συνύπαρξη της
δικτατορίας με τον σοσιαλισμό.
Αν
όμως η σημειολογία ενοχλεί
ορισμένους, εν οίς και ο Σμπώκος,
τους παροτρύνω να δούν το γεγονός κάτω
από μια άλλη, «ευχάριστη» οπτική.
Ας
το εκλάβουν λοιπόν ως την σωφρονιστική
μετάβαση, από την δικτατορία στον σοσιαλισμό.
Έτσι
και ο Σμπώκος θα παρηγορηθεί για να σταματήσει επιτέλους να κλαίει..
Τςςς
